http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Czułam jak maluch się trzęsie przez co posmutniałam. Chociaż w głębi serca cieszyłam się, że przeżyliśmy i nie zostaliśmy złapani. Myślałam, że stracę Daisy to byłaby katastrofa!. Na szczęście nie było takiego zdarzenia i można było odetchnąć. Jednak widziałam kilka zadrapań i to mnie zaczęło niepokoić. Po chwili odezwałam się.
- Violetta znasz, gdzieś jakieś miasto najbliższe?. Muszę iść do PC boję się o Daisy ma kilka zadrapań a chcę aby jeszcze dzisiaj znalazła się w PC zresztą inne pokemony także. Proszę powiedz, że jest gdzieś jakieś miasto!. Bardzo mi zależy na zdrowiu mojej Pikachu!.
Miałam blask w oczach i miałam je bardzo poważne. Ahh... ta mina powagi po prostu nikt nie potrafi takiej zrobić!. Po chwili jednak zwróciłam się do Eevee.
- Spokojnie kochany/a jesteśmy bezpieczni. Przepraszam, że to wszystko się wydarzyło.
Przytuliłam ją/go mocniej i czule pogłaskałam po główce. Oczywiście, że nie chciałam stracić Eevee tak samo jak mojej starterki !. No i co teraz...?

-Niestety, radzę się teraz przespać bo ruszymy nocą. Około 5 rano jeśli będziemy mogli wyruszyć jak tylko się ściemni ruszymy.-Powiedziała lekko niezbyt jasno gdy zaczynała rozbijać obóz.
-Nie, nie jest tu strasznie, to tylko kamuflaż.-Powiedziała zgarniając kilka zmrożonych lian i liści. Liany wraz z Pikachu układała na gałęzi z której wraz ze swoimi pokemonami porozciągała je tak, że stożyły istny dach do prowizorycznych domków. Eevee bała się już mniej, ale nadal trzęsie się z zimna. Wtuliła się mocniej i po słowach otuchy jednak zeskoczyła z ramion i wolała poprzytulać się przy nogach. W tym czasie jednak musicie albo iść na własną rękę albo czekać aż zrobi się ciemno, wtedy oni z pewnością przestaną was szukać a wy uciekniecie do miasta.
-Dobra, miasto Jubilife! W innych pewno jeszcze jest postawiona policja a w tamtym raczej nie. Pewnie gry przeszukają trasy gdzie byliśmy i gdy niczego nie znajdą my będziemy daleko w naszym regionie.-Powiedziała nadal pracując z pokemonami nad obozem. Po kilku minutach i położeniu się już Eevee w prowizorycznym z 4 domków gdyż był tam jeszcze kawałek materacu który był w plecaku Violetty i po przerwaniu na cztery części można było spać na każdym z nich...

Patrząc jak Violetta przygotowuje wszystko aż muszę przyznać cieszyłam się, że z nami podróżuje. Teraz byśmy zapewne błąkali się a Violetta długo przebywa w lesie i jeszcze ten domek no jest git. Spojrzałam na Eevee, która zasypiała oraz Daisy mrugająca oczkami. Czułam, że mała nie może zasnąć więc położyłam się obok niej i mocno przytuliłam ją do siebie. Była taka mięciutka, że z nią wszędzie mogę zasnąć. W tej chwili pozostało nam spać w tym lesie do godziny 5:00 i wyruszyć w dalszą podróż. Nareszcie będzie koniec i będę normalnie podróżować tak! o takiej przygodzie zawsze marzyłam razem z Daisy. Myśląc zamknęłam oczy i postarałam się ich nie otworzyć tylko zasnąć....

Mam zamiar go używać mój mały Flareon, ale na razie go nie wypuszczam.
------------------------------------------------------
Nagle usłyszałam piszczący głos Eevee. Od razu zerwałam się na równe nogi i zauważyłam skorpiona, który nie wyglądał na takiego, który chciałbym atakować. Co najgorsze usłyszałam kichnięcie obróciłam się i widziałam jak myszka co chwilkę kicha a to mnie niepokoiło. Wzięłam ją na ręce i skierowałam wzrok na Eevee.
- Ej malutka/i mogłabyś/mógłbyś iść za nami. Niestety nie mogę Cię wziąć na ręce.
Następnie skierowałam wzrok na Violettę.
- Violetta musimy się zbierać bardzo martwię się co z Daisy jak na razie kicha, ale po jakimś czasie może być gorzej więc ruszajmy.
Pogłaskałam moją starterkę.
- Będzie dobrze obiecuję...

Gdy po zeskoczeniu lekko chorej Daisy Eevee wolał iść sobie sam, chodził spokojnie i nie chciał pomocy...
-Chodźcie lepiej coś zjeść, mam syrop klonowy i syrop na grypę. To może być przeziębienie, widzisz ten czerwonawy nosek i blade policzki? Tak zawsze objawia się grypa u takich gryzoni.-Powiedziała gdy rzeczywiście zobaczyliście te oznaki przeziębienia u Pikachu. Potem nasmarowała syropem klonowym jeden gofr po czym dała kawałek innego z lekarstwem Daisy. Po zapachu było chyba na serio przyjemne. Czuć było słodkawi zapach, lecz gdyby się go ugryzło była by wielka goryczka. Takie zwykle są leki, ale znając jak na razie Violettę pewnie zna się na ziołach i chyba nie powinno być to zbytnio szokujące w smaku. Przynajmniej powiedziała by o tym i na dodatek nagle obaczyliście ze na drzewie jest jakiś pokemon wyglądający dość przyjemnie. Wyglądał jak rożek i był dość ciemnego koloru wraz z jakimś dziwnym, szerokim uśmiechem. Po kilku sekundach użył jakiegoś ataku lodowego gasząc ognisko i ześlizgnął się po pniu do Daisy z uśmiechem który był jakby wystraszony. W ciemnościach było widać trochę pomarańczowego.

Widziałam jak moja starterka z apetytem zajada gofra z syropem. Ja także wzięłam tylko, że suchego i oczywiście dałam kawałek Eevee. Małe śniadanko i parę minut odpoczynku nam nie zaszkodziło, a gdy się wszyscy najedliśmy Pikasia wskoczyła mi na ramię. Lisek wiedział, że Słoneczko nie czuje się najlepiej więc ustąpił miejsca. Bardzo się cieszyłam, że moje pokemony są dla siebie zrozumiałe i nie ma kłótni. Wstałam z siedzącej na ziemi trawy i otrzepałam spodnie. Spojrzałam na Violettę, która jak było widać była gotowa. Uśmiechnęłam się do niej przyjaźnie i parę kroków poszłam do przodu. Tak więc dałam plecak na ramiona i poczekałam na dziewczynę oraz jej elektryczną wiewiórkę, która miała humorek. Po chwili przeszła mi myśl czy daleko do miasta ? Daisy nie czuje się dobrze. Czy poszukiwacze dadzą nam spokój ? czy Eevee będzie chciała ze mną być ?. Takie oto myśli krążyły mi po głowie.

Lol nie wiem o co kaman dokładnie xD

Gdy zobaczyłam rożka wzdrygnęłam się. Może nie jestem bardzo chora, ale jakoś nie mam ochoty na walkę. Miałam nadzieję, że Pokemon nas przepuści. Okazało się to jednak nieprawdziwe. Siedziałam na ramieniu Izy i patrzyłam co się wokół nas będzie działo. Nagle Eevee wykonała coś superowego! Nie wiem co ona dokładnie zrobiła. To jakiś atak, czy co? W każdym razie było bardzo efektywne i od razu poczułam, że wracają mi siły. Zrobiło się cieplutko i przyjemnie. Czułam, że zaraz zasnę. Powstrzymałam się jednak od tej czynności i spojrzałam na liska. Podziękowałam mu najładniej jak potrafiłam, a potem skierowałam wzrok w stronę wroga. Oby sobie odpuścił.

Eevee, była jednak nieśmiała, lecz chciała bronić słabszą, tak jak i wy opiekowaliście się nią. Ten krąg był bardzo dziwny, gdyż jednak pokemon zawstydzony iż wszyscy patrzą na niego jak na wariata dał kroki do tyłu i schował się do jednego z prowizorycznych domków. Sam rożkocosiek stanął na swoim czubku i zaczął tworzyć mgłę która pokryła całe miejsce gdzie jesteście. Jedynie Daisy, którą teraz o wiele mniej kręciło w nosku nadal było trochę lepiej. Jednak gdy speszyliście Eevee swoimi spojrzeniami to znikła. Najwięcej mgły było przy Daisy, lecz chyba gdy trochę pary unosiło się z trawy(Widocznie to było coś z typu ognia) to ciepłe wdychanie takiej mieszanki może czyści zatoki. Tylko gdzie jest ten róg? Co jakiś czas słyszycie jakiś śmiech jakby ludzki, lecz od stworka kieszonkowego który was atakuje bez przyczyny. Violetta skoczyła na jakąś gałąź gdzie wypuściła swojego trzeciego pokemona- Starevię. Widać ma wam pomóc rozpędzić tą mgłę, tak lata coraz szybciej nad polem gdzie unoszą się te opary i zaczyna coś używać, przy jej dziobie tworzy się małe tornado.
- - - - - - - - - - - -
Czytając trochę przygód w archiwum zobaczyłem że wszyscy nie wiedzą co to za róg.

Obserwowałam uważnie całe te jebitne zamieszanie. Najpierw świecący krąg ciepło... oraz jakiś różek, o którym nawet nie mam zielonego pojęcia. Tak więc zauważyłam cień Violetty. Dziewczyna trzymała ball i nagle podrzuciła go i wreszcie ujrzałam cień potężnego ptaka. Zbytnio nie mogłam rozpoznać co to za pokemon, ale gdy zamachał kilka razy skrzydłami i odsłonił tą mgłę od razu rozpoznałam po obudowie i kolorach, że to Starevia. Zauważyłam też, że Daisy macha ogonkiem i cieszy się na widok ptaka i właśnie takim sposobem domyśliłam się, że kibicuje potężnemu latającemu stworowi. Gdy ptak zajmował się wykonaniem polecenia owej trenerki ja w międzyczasie wzrokiem poszukiwałam mojej małej Eeeve. Przecież musi gdzieś być nie rozpłynęła się w powietrzu. Tak więc odeszłam parę kroków od dziewczyny szukając liska, a moja Pikachu wiedziała o co mi chodzi. Zapewne ona także martwiła się o małe stworzonko ukrywające się gdzieś w pobliżu. Miałam nadzieję, że zaraz ten koszmar się skończy a małą Eevee szybko odnajdziemy.

Łał! Ta Starevia jest naprawdę wspaniała. Lata z taką precyzją... super <3 Długo nie mogłam przestać zachwycać się Pokemonem. Ja też kiedyś taka będę. Jestem tego pewna. Nagle Eevee wyskoczyła z ukrycia. Błyskawicznie zmieniłam punkt zainteresowania. Zaczęłam wpatrywać się w krzaki, a moje oczy robiły się coraz większe. Kto... lub co tam jest? Pytanie dręczyło mnie ciągle, choć za kilka sekund będę znała odpowiedź. Zeskoczyłam z ramienia Izy i stanęłam przed nią. Czuję się już o wiele lepiej i w razie ataku mogę przystąpić do działania. Nawet jeśli Sora nie wyrazi na to swojej zgody. Naelektryzowałam policzki, podniosłam ogonek i uszy do góry. Jednym słowem przybieram pozycję bojową. Czekałam, aż stwór wyłoni się pierwszy. Wtem usłyszałam głos Violetty. Skoro ptak poleci, by sprawdzić co na nas czyha... Ja w tym czasie zostanę tu. Napastnik zapewne wyskoczy, by zaatakować Starevie. Nie zauważy mnie. To będzie wyśmienity moment, bym mogła potraktować go Elektrycznym Szokiem.