http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Byłam bardzo podekscytowana ucieczką z domu, choć wiedziałam, że rodzice mojej trenerki mogą się nieźle wkurzyć. No, ale cóż... w końcu żyje się tylko raz i nie mam czasu na zmartwienia. Gdy byliśmy już na dworze odetchnęłam świeżym powietrzem. Nagle poczułam się taka jakaś wolna i pełna wigoru. Wiem, że nadal należę do Izy (cieszę się), ale czułam, że mogę robić co chcę. Takich opiekunów lubię najbardziej, tzn. dającym swoim Pokemonom wolną wolę. Z radości zaczęłam puszczać iskierki z policzków, które wyglądały jak cieniutkie, zółte motylki balansujące przez ułamek sekundy w powietrzu. Zaprzestałam, ponieważ usłyszałam szelest. Pierwsza rzecz jaką zrobiłam to podbiegłam przed nastolatkę, by w razie kłopotów móc ją ochronić. Podniosłam uszy pionowo i nasłuchiwałam, gotowa do nagłego ataku. W obu czerwonych polikach nagromadziłam już sporą ilość elektryczności przydatną podczas walki.

Nie musiałyście dość długo czekać, bo po kilku chwilach z tej kępy wyłonił się pokemon. Był on dość przyjaźnie nastawiony, lecz zaraz potem zrobił oczy na styl '' to mój teren, uciekaj bo pogryzę ''. Na teraz widać że nie będzie atakował, pewnie chce mieć spokój. Pytanie tylko co to? Nie widziałaś raczej go wcześniej, więc pewno po głosie mało wam to da. On szybko się skrył gdy zobaczył bojowe nastawienie Daisy i przy tym można powiedzieć, że tchórzy przed niebezpieczeństwem. Po jeszcze mniejszych sekundach wydobył się z tam tego miejsca cały pokemon i z drzew zaczynały schodzić robaki. Wiedzieliście, iż głosy tych pokemonów mogą obudzić rodziców. Najlepiej uciekać szybko, albo też wskoczyć do domu i udawać że nic się nie stało. Lecz czy warto? To była taka dobra okazja a te pokemony może nie są złe? Po wyglądzie można sądzić że nie zrobią wam krzywdy, a na dodatek chcę tylko byście się oddaliły. Nigdy tak nie było, więc co jest tą przyczyną? Oby tylko nie zaatakowały ale nie przeszły na głosowe rozkazy.

Najbardziej zdziwiło mnie to, że nie znałam głosu tajemniczego stworka. Może był z innego regionu to rzadkość w takim razie. Spojrzałam na niego niepewnie a potem słysząc jakieś ciche szelesty zaczęłam oglądać się wokół. Ujrzałam poke-robaki dobrze, że nie brzydziłam się ich jak inne trenerki. Po ich buźkach nie wyglądały na takich co chciałyby zaatakować. Lekko uśmiechnęłam się do nich aby poczuły ulgę, że nic im nie zrobię. Następnie wzrok przeniosłam na moją myszkę, która mruknęła słówko pod nosem i od razu zrozumiałam o co chodzi. Wrócić do domu? Nie ! nie ! nie taki miałam plan więc posłałam wredne spojrzenie stworzonku, które stchórzyło. Oznaczało to, że ma nas zostawić, albo pożałuje. Kilka kroków poszłam przed siebie i mrugnęłam do Daisy mówiąc.
- Wskakuj na ramię spadamy stąd jak najszybciej.

Wiedziałam, że przez te parszywe robaczki będą tylko same kłopoty. Od początku wydawało mi się, że za mną nie przepadają. Może są zazdrosne o to, że mam trenerkę? Albo nie lubią pokemonów elektrycznych? Lub są po prostu wrogo nastawione, ponieważ usłyszały jak mówię o nich "wrogowie" do Izy. Nie czas jednak na rozpatrywanie tego. Trzeba coś szybko wykombinować. Do tego nie mogę zbytnio z nimi walczyć, bo rodzice nastolatki się zbudzą. Po krótkiej chwili zastanowienia postanowiłam skorzystać z tego co wychodzi mi najlepiej (specjalność). Jestem szybka, więc by nie musieć się bić i wywoływać przy tym huk postanowiłam pobiec do Izki i razem z nią uciec z dala od tych Pokemonów gdzieś na przedmieścia. Ugięłam cztery łapki na raz i szybko wystrzeliłam do góry. Byłam już na jednej z gałęzi drzewka. Tutaj robaczki mi nie grożą. Zaczęłam zręcznie skakać z gałązki na gałązkę, aż tym sposobem dotarłam obok siedzącej w krzakach trenerki. Zeskoczyłam zwinnie na ziemię i pociągnęłam za sobą opiekunkę. Następnie zaczęłam biec jak najszybciej się dało, żeby natrętne stworzenia nas nie dogoniły.

Nie jest łatwo uciec z pozoru typowi który jest najsłabszy. One was chciały gonić, lecz gdyż są one wolne i nie nadążyły, najpierw strzelić idealnie siecią by pochwycić Daisy i teraz. Są to nadal wolne robaki, jedyne szczęście że nie było tu takich jak Mothim. Inaczej teraz były byście w sieci tych pokemonów. Zobaczyliście też iż z drzew ścigają was jakieś pająki, lecz po kilku drzewach odpuściły. Teraz byłyście na przedmieściach, więc nie mają one szansy na poruszanie się. Ulica jest dość ruchliwa, co kilka minut jeździ ktoś a zwykle o tej porze może coś jeździć raz na pół godziny. Teraz robaki wam nie grożą, lecz musiałyście przejść przez szosę by być jeszcze dalej od tych robaczków. Byłyście teraz chyba bezpieczne, lecz gdy tak się wydawało zobaczyłyście w dali robaka który sądząc po swoim owalnym kształcie tam nie był. Podszedł do was i dziwnie popatrzył, potem zaczął się przytulać! Wygląda to bardzo dziwnie, to coś przypominającego śliwkę z liści i długim, jakby metalowym prętem. Na dodatek tuli się jak do kogoś bliskiego, jedyne co można powiedzieć to że wystraszył się czegoś/kogoś i teraz robi to bo myśli iż nic mu nie zrobicie.

Spokojnym i ciepłym głosem powiedziałam do owego stworka.
- Nic Ci nie będzie nie masz się czego bać.
Lekko pogładziłam go po główce a następnie spojrzałam na Daisy.
- Świetny pomysł słoneczko !!
Posłałam jej uśmiech a następnie wyjęłam mówiący sprzęt aby nieco dowiedzieć się o małym pokemonie. Wyglądał interesująco a dane nieco bardziej powiększą moją wiedzę o małym pokemonie. Wysłuchując co mówi pokedex uśmiechnęłam się. Teraz wpatrywałam się w błyszczące oczka mojej małej żółtej myszki. Szepnęłam jej do uszka.
- Hm.. ciekawe skąd on się tu wziął. Jest cały wystraszony, ale mimo wszystko nie boi się mnie. Może niech na razie będzie przy nas.
Promiennie uśmiechnęłam się do starterki a następnie troszkę mocniej przytuliłam małą śliwkę.

Mrrr... miły ten Burmy. Naprawdę wygląda na kogoś bardzo miłego, zaufanego i przyjacielskiego. Tylko czego on się tak wystraszył i co to robi? Widać, że polubił moją trenerkę. Nie dziwię mu się, bo Iza jest super! Podeszłam do ów Pokemona i zapiszczałam: "Pika pi Pikachu*". Mam nadzieję, że stworek mnie zrozumie. Przytuliłam go i dzięki temu dałam troszkę ciepełka, bo widać, że stworek trzęsie się z zimna. Uśmiechnęłam się tym razem do Izy i popatrzyłam na nią wielkimi, czarnymi oczkami (jak w japońskiej mandze). Ciekawe co teraz zrobimy? Oczywiście zgadzam się na to, by Burmy z nami troszkę podróżował, ponieważ uwielbiam towarzystwo innych Pokemonów.

* - zajrzyj do słownika

Mały pokemon się uśmiechnął, lecz dziwnym trafem nie można było określić jego płci. Widać to będzie niespodzianka, przynajmniej gdy zostanie złapany i zeskanowany dowiecie się co do jego płci. Burmy zaczął się łasić i przy tym lekko nawet przytulał się po spożytym soku do Daisy. Teraz można by było się domyślać iż jest to chłopiec, gdyż bardzo polubił Pikachu. Dziwnie się przy tym zachowywał, ponieważ był bardzo cichy i nawet po słowach od innego pokemona nic nie zrobił. To zmęczony pokemon, na dodatek teraz musi spać. Jest dość późno, a on pewnie przebył długą drogę. Nadal jest ciekawe, co on tu robi? Raczej nie jest to tylko z czystej ciekawości... Teraz jednak ten pokemon jest dość wesoły, pomimo późnej pory zaczyna się bawić... Turla się i zachęca do tej zabawy i was. Raczej w szczególności Daisy, gdyż Izka raczej nie będzie się z nim turlać gdy chce uciekać.

Widząc jak stworek wtulił się do Daisy zaczęłam po cichu się śmiać. Następnie z uśmiechem zaczął turlać a moja starterka z szerokim uśmieszkiem dołączyła do niego. No cóż robiło się późno daleko do miasta to nie mamy w końcu przecież przejeżdżały samochody motory itp. po ulicy. Nie miałam zamiaru odbierać im tej radości więc kucnęłam nieopodal nich i przyglądałam się jak słoneczko fika skacze i robi różne rzeczy. Natomiast Burmy się turlał i sprawiało mu to radość. Usiadłam na trawie po turecku i oparłam brodę rękoma. Zaczęłam ziewać i czekałam aż dwa pokemony skończą zabawę. Wiedziałam, że Daisy nie lubi być w ballu więc hop na ramię i idziemy. Natomiast Burmy'iego będę musiała wziąć na ręce i iść. Przecież go tak nie zostawię.

Gdy Burmy przestał się turlać ja też zakończyłam zabawę. Wdrapałam się na ramię Sory. Wtedy zauważyłyśmy światło w oknie niedawno opuszczonego domu. Serce podskoczyło mi do gardła i waliło jak młotem. Nie mogłam się na niczym skupić. Popatrzyłam na swoją trenerkę. Wyglądała na równie zdenerwowaną. No i co my zrobimy... jest XXI wiek, więc policja i tak nas zaraz znajdzie. Kurde, przydałby się jakiś cud. I co się okazuje? Przed nami stoi dziewczyna. Nie kojarzę jej. Kim ona jest? Zaczęła coś do nas mówić i nie bardzo zrozumiałam o co chodzi. Może Sora bardziej skumała co ma namyśli ów ruda nastolatka. Zresztą... skąd ona się tu wzięła? O.o Może zaraz wszystko się okaże. Miejmy taką nadzieję.

----------------------------
Kolejne moje czepianie się ; ) Jakim cudem widzimy zapalone światło w naszym starym domu skoro jesteśmy już poza miastem na jakiejś samotnej drodze, a wokół las. Emm... nie kumam xD