http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Na niewielki plac otaczający ognisko zaczęły się schodzić wyjątkowo szpetne kobiety. Każda z nich miała głowę ogoloną tylko po lewej stronie, z prawej strony zwisały długie i cienkie oraz bardzo przerzedzone czarne włosy. Na twarzach miały namalowane ciemnoczerwone znaki, a na nosach trzymały im się połamane oprawki od czarnych okularów. Z czasem cały plac zapełnił się kobietami. Stały niespokojnie, szemrały między sobą, ale po jakimś niezrozumiałym dla Ciebie języku. Tłum uspokoił się nagle, gdy przed ohydny posąg wyszła bardzo stara kobieta, wyglądająca mniej więcej jak wszystkie inne, z tym, że odziana była w wyjątkowo grubą wilczą skórę. - Menaaaa! Menaaa bogini ciesza! Menaaaa! - kobieta wydarła się na cały głos, po czym cały tłum szpetnych wykrzyczał głośno:
- Menaaaa! Menaaaaaa!

Dwie kobiety wyszły z tłumu i podeszły do jednej z klatek. Jedna z nich trzymała wielki pęk kluczy. Otworzyła klatkę i wyjęła nieprzytomnego mężczyznę. Obydwie złapały go za ramiona i przywlokły pod nogi starszej. Staruszka wyjęła zza posągu wielki topór, wyraźnie splamiony krwią. Uniosła go do góry i wykrzyczała:
- Menaaaa ofiara!
Topór ruszył w dół. Serce zabiło Ci mocniej, żołądek podskoczył do gardła. Zgrabna dłoń zasłoniła Ci oczy i nie zobaczyłaś nic. Nie zauważyłaś wcześniej, że mężczyzna z klatki obok już się obudził. Najwyraźniej chciał uchronić Cię przed okropnym widokiem. Udało mu się. Ręka zjechała z Twojej twarzy zgrabnie. Było już po wszystkim. Dwie kobiety z tłumu wlokły coś za sobą do czegoś na kształt szopy, a dwie kolejne ruszały już po następną ofiarę. W prawdzie ofiary wybierały po kolei, a klatka Michaela była dość daleko od nich. Mimo tego, wydawałoby się, że są bardzo blisko. Każda sekunda się liczyła. Lada chwila jakaś stara baba zetnie głowę Twojemu towarzyszowi, a ty nadal nie wiesz, co robić.

Kobieta kiwająca się w rytm modeł odwróciła się w Twoją stronę i wykrzyczała dziwnym językiem:
- Meeeena bogini, nie babena! Babena nam, nam być nam!
Chyba dość dobrze zrozumiałaś, że one wcale nie dają kobiet swojej szpetnej bogini. Plan nie wypalił, a dwie kobiety wyciągające mężczyzn z klatek były coraz bliżej. W głowie coś Ci zabrzęczało. Rozejrzałaś się jeszcze raz, tym razem po trawie i ziemi, która otaczała Twoją klatkę. Tuż obok siebie znalazłaś niewielki pilnik. Można by było przepiłować nim kilka krat klatki i wydostać się niespostrzeżenie. Potem tylko wydostać za pomocą pilnika Michaela.

Krata lekko zaszeleściła. Opadła na ziemię, wraz z kilkoma innymi. Z trudnością przedostałaś się przez mały otwór, który wycięłaś. Rozejrzałaś się dookoła, raczej nie warto było bić się z tyloma kobietami. Było ich dość dużo, więc lepszym pomysłem była cicha ucieczka. Jednakże najpierw - Michael.

Po dość długim skradaniu się dotarłaś wreszcie do klatki. Michael nadal był nieprzytomny. Wstrzyknęli mu dawkę dla konia, czy co?! - przez myśl przebiegło Ci niesforne zdanie. Teraz musiałaś się skupić, bardzo skupić. Pilnik dotknął jednej z krat. Zaszeleścił, jednocześnie lekko piszcząc. Ostrożne ruchy powolnie niszczyły metalową powłokę podłużnego żelastwa. Czasu było mało, adrenalina rozrywała Ci serce na wszelkie strony, a krata wciąż cała. Skupienie zaczęło Ci umykać, robiłaś coraz szybsze, mniej dokładniejsze ruchy. To ryzyko, ten strach. Wszystko działało źle, nie tak, jak powinno. Krata zgięła się, upadła na ziemię. Sukces, poniekąd. Trzeba wziąć się za następną. Ręce trzęsą się, na skupienie nie ma co liczyć.

Kraty opadały jedna po drugiej. W końcu 'wycięłaś' dostatecznie dużo krat, aby móc przecisnąć przez nie ciało Michaela. Chłopak nadal spał. Może rzeczywiście wstrzyknęły mu większą dawkę? Nieważne, teraz nie było czasu na myślenie o jakichś walniętych dawkach od trzepniętych dzikusek. Teraz ważna była ucieczka, życie, życie Twoje i Michaela.