http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Przeczesałam dłonią moje niesforne włosy i zerknęłam na mojego towarzysza.
- Chodźmy, nie ma sensu tego odwlekać. - powiedziałam, nie do końca pewna, czy mówię do niego, czy do siebie. Jasne, wiedziałam, że zrobię wszystko, aby uratować Russella, ale to nie zmniejszało strachu, który mnie paraliżował.
Zlustrowałam wzrokiem ścieżkę i skierowałam swoje kroki w tamtą stronę.
- Trzymaj się blisko mnie. - upomniałam Raltsa, mocno ściskając w dłoni mój łuk. W końcu nigdy nie wiadomo, co może się stać w następnej chwili, dlatego też bacznie rozglądałam się na boki i wypatrywałam jakichkolwiek wskazówek, poszlak, które wskazałyby mi drogę do mojego uprowadzonego przyjaciela.

Zagryzłam wargę niepewna, co począć dalej. Zatrzymałam się na środku drogi i zerknęłam na Ralts'a.
- Wiesz, ja... - zaczęłam lekko drżącym głosem. Rozejrzałam się z lekką paniką po okolicy, jakby w obawie, że w zaraz z krzaków wyskoczy jakiś złodziej, albo bandyta. Swoją drogą, nie wiadomo kto się czai w chaszczach, tak więc postanowiłam nawiązać bezpieczniejszą rozmowę, poprzez telepatię.  - Nie wiem, co robić, Ralts. Nie wiem, dokąd iść, kogo pytać o pomoc...Czy w ogóle mogę komuś zaufać w tej sprawie. - potrząsnęłam głową, starając się opanować. Wzięłam kilka głębokich oddechów i z determinacją, która zdziwiła nawet mnie samą podjęłam marsz. - Nawet nie mam bladego pojęcia, czego Ci ludzie ode mnie chcą. Czym jest ten przedmiot, którego tak pożądają. Ale to nie ma znaczenia. Kiedy znajdziemy Russell'a zabiję ich wszystkich, i nie będę się tym więcej zamartwiać. - powiedziałam Raltsowi w myślach, nadal przyzwyczajając się do tego nowego sposobu porozumiewania się.

Spojrzałam z troską na mojego małego towarzysza, zanim schyliłam się i wzięłam go na ręce. Posadziłam go na moim ramieniu i posłałam mu pocieszający uśmiech.
- Sądzę, że tutaj będzie Ci wygodniej. Dodatkowo będziesz miał lepszy widok na okolicę. A skoro o tym mowa, jeśli możesz porozglądaj się również, w poszukiwaniu czegokolwiek, co mogłoby nam pomóc obrać właściwy trop. To może być cokolwiek, więc bądź czujny. - poinstruowałam Ralts'a, i sama zaczęłam wyszukiwać kogoś/czegoś, co by nam pomogło.

Poczułam, jak mój puls przyspiesza. Mimowolnie cofnęłam się, i wskoczyłam za pobliski krzak, żeby mieć lepszą kryjówkę, niż stanie na środku drogi i robienie z siebie łatwego celu. Co jak co, ale zapamiętałam większość z lekcji 'przetrwania' Russell'a.
- Słuchaj, nie wiemy na pewno kim ten ktoś jest, ale nie znajdowałby się w takim miejscu bez przyczyny. Musimy go podejść i przepytać, ale lepiej zróbmy to na naszych warunkach, czyli, złapmy go. - powiedziałam szeptem i powoli, na kuckach zaczęłam się skradać do nieznajomego, ze strzałą założoną na cięciwie, w pełnej gotowości do ataku.
____________
Jak cooś, mnie nie będzie do poniedziałku, tak tylko uprzedzam, ażeby nie było c:

Ostatnio edytowany przez Itaschi (2012-06-14 10:40:05)

Okej, bądź gotowy, jak strzelę w niego, Ty skoczysz i zaatakujesz  go zamętem. Dodatkowo dla lepszej ochrony użyj podwójnego zespołu i zdezorientuj go. Gdy już go unieruchomię, wróć do mnie i go przepytamy. - przekazałam Ralts'owi telepatycznie i czym prędzej wzięłam się do działania.
Naciągnęłam maksymalnie strzałę na cięciwę, wychyliłam się zza krzaka tak, aby mieć dobry widok na bok chłopaka i strzeliłam. Nie czekając na efekt wyskoczyłam z krzaków z błyskiem adrenaliny w oczach.
- Teraz Ralts! - krzyknęłam, biegnąc ku obecmu.

Podeszłam powoli, acz stanowczo do leżącego chłopaka na ziemi i zmrużyłam oczy. Wyglądał na zupełnie nie przygotowanego na atak, a tym bardziej do obrony przed napastnikiem. Gdyby był kimś, kto mógł porwać Russell'a, zapewne nie dałby się tak podejść, pomyślałam, krzywiąc się lekko. A skoro padł jak długi tak szybko, to musiał być zwykłym chłopakiem ale nadal...
- Okej, trzeba go jakoś związać. - burknęłam do mojego towarzysza, i łapiąc za sznurek zaczęłam obwiązywać talię chłopaka. Gdy już skończyłam złapałam go pod pachami i używając całej mojej siły [a nie było jej za dużo ^^] uniosłam go do pozycji pół siedzącej, pół leżącej. Teraz musiałam czekać, aż się ocknie. W między czasie jednak bacznie mu się przyjrzałam z czystej ciekawości...

Nie mogłam zaprzeczyć, że chłopak choć nadal podejrzany oraz nieznajomy wyglądał całkiem przystojnie. Ten fakt bynajmniej mi nie pomagał, gdyż nie zamieniwszy z nim nawet jednego słówka już byłam skłonna go puścić wolno i generalnie zapomnieć o wszystkim. Wcześniej nie miałam zbyt wielu kontaktów z chłopcami, tak więc nie bardzo wiedziałam, jak się w takiej sytuacji zachować, a mój przyspieszający puls tylko pogarszał sprawę. Spoliczkowałam się mentalnie i zerknęłam ostrożnie na Ralts'a. Istotnie. Bardzo jestem ciekawa, jaki ma kolor oczu. Zapewne są prześliczne, tak samo, jak cały on. - burknęłam złośliwie, chcąc zdenerwować mojego przyjaciela, chociaż wiedziałam, że zapewne śmieje się ze mnie do rozpuku. Kucnęłam przy chłopaku i szturchnęłam go delikatnie.
- Noo..obudź się! - mruknęłam.

Owwwwwwwwwwww :333
_____________
Potrząsnęłam głową, aby wypędzić myśli, które kierowały się na zdecydowanie zły tor. Ja go w końcu w ogóle nie znam, a już układam bajki o rycerzu w zbroi na białym rumaku!
- Kim jesteś, i co tu robisz? - zapytałam ostro, mimo że mój głos trochę drżał. Mogę próbować i udawać ile wlezie, ale samej siebie nie oszukam, pomyślałam sucho i skrzywiłam się. - Tylko nie kłam, bo jeśli jeszcze nie zauważyłeś, od tego co powiesz zależy Twoje życie. - dodałam, wskazując mu kolejną strzałę. Jezu, kobieto, zachowujesz się jak jakaś desperatka w kiepskim horrorze, zbeształam się mentalnie.

Próbowałam się nie roześmiać, ale drganie moich warg mnie zdradziło, i szybko po tym wybuchłam głośnym śmiechem. Cóż poradzić, adrenalina, stres, zmęczenie, gniew, zaintrygowanie i smutek, to wszystko skumulowane razem dało taki oto efekt. Przetarłam załzawione oczy i odchrząknęłam, opuszczając nieco mój łuk.
- Proszę bardzo, podrap się. Ale nadal nie powiedziałeś mi, co tutaj robisz. A to bardzo, bardzo ważne. - następnie zerknęłam na Ralts'a. Miej na niego oko. - poleciłam. Wolę być ubezpieczona, niż później cierpieć..

Uniosłam kąciki moich ust w geście uznania i nadal nieopuszczającego mnie rozbawienia. Trzeba mu przyznać, ma chłopak charakterek.
- Okej.. - powiedziałam powoli analizując to,co mi przekazał - Ale w takim razie kim jest ta cała glidia światła, i jaka jest w tym Twoja rola? - zapytałam z powątpiewaniem. Właściwie nie bardzo miałam czas, żeby ucinać sobie takie pogawędki z obcymi, poza tym, czas naglił. Dlatego też podjęłam natychmiast kolejną decyzję. - Słuchaj, mimo że nic o Tobie nie wiem, bardzo mi się śpieszy...mam pewną sprawę do załatwienia, ale nie puszczę Ci tego tak płazem. Więc...mogę Cię oswobodzić, ale pójdziesz ze mną, przynajmniej dopóki dopóty wszystkiego mi nie wyjaśnisz. I nazywam się Abigail, ale mów mi Abby. - burknęłam, powoli zdejmując z niego linę.

Ostatnio edytowany przez Itaschi (2012-06-20 14:43:20)