http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

- Hahah - zaśmiał się uroczo - Jak sobie życzysz, Abby. Chyba idziemy w tę samą stronę, więc nie stracę swego cennego czasu; przynajmniej mam taką nadzieję. - rzekł Miachael, po czym zgrabnie wstał z ziemi i otrzepał swoje rurko podobne spodnie.
- To jak, ruszamy? - powiedział kończąc oczyszczanie spodni i wysunął rękę w przemiłym geście, pokazując coś w stylu "panie przodem".

Ralts kiwnął lekko głową w przyjemnym geście. Chyba uważał, że Michael nic Wam nie zrobi.
- A więc... może zaczniemy od glidii. Ostrzegam, że będę paplał długo, ale... sama tego chciałaś. - Michael uśmiechnął się lekko i kontynuował - Niegdyś glidia światła była organizacją, która miała na celu ochronę rzadkich gatunków pokemonów zagrożonych wyginięciem, oraz automatycznie ich trenerów. Mój ojciec był jej założycielem, oczywiście "szefem szefów" jednocześnie. Sam, osobiście szkolił wojowników glidii, aby ci jak najlepiej wypełniali służbę wobec kraju. Świetność glidii trwała długo, aż do czasu, gdy mój ojciec zmarł. Dokładnie 23 czerwca, rok temu. Jego najlepszy uczeń Natsu-chan miał przejąć władzę nad glidią. Czemu ja nie mogłem dostąpić tego zaszczytu? Mimo, że byłem jego synem, nadal jestem, traktował mnie tak, jak każdego innego ucznia glidii. Byłem słaby, bardzo słaby. Nic mi nie wychodziło. Pewnego dnia ojciec stwierdził, że nie ma sensu dalej tracić na mnie czasu... i wyrzucił mnie... wyrzucił z glidii. A cały majątek, wiedzę i wszystko, co najcenniejsze przepisał Natsu. Myślał, że on najlepiej dokończy jego dzieło, lepiej, niż ja. Czułem się strasznie. Po jego śmierci wyjechałem do Sarao, tam postanowiłem rozpocząć studia lekarskie. Niestety, Natsu władza uderzyła do głowy. Wciąż było mu mało, wszystko, co robił, było według jego niewystarczające. Zboczył z toru wytyczonego przez mojego ojca. Stał się podłym, rządnym władzy i krwi przyszłym dyktatorem. A teraz? Teraz glidia już nie chroni, nie daje światła... teraz glidia pragnie władzy. Zamiast chronić pokemony, wyłapuje te najsilniejsze, modyfikuje je genetycznie i zbiera dla Natsu armię, która ma pomóc mu w zawładnięciu całym regionem Unova, potem następnym sąsiednim regionem, aż w końcu, całym krajem. Gdy dowiedziałem się o jego planach na przyszłość, przerwałem studia i wyruszyłem w drogę. Tak, wiem, jestem do niczego, nie wiem jakim cudem uda mi się go powstrzymać, ale nadzieja nigdy mnie nie opuści. Muszę to zrobić... dla ojca. Pokażę mu, że jestem godny nazywania się jego synem... pokażę... - głos załamał mu się przy ostatnim słowie. Spojrzałaś na niego. Spuścił głowę, a mała łza spłynęła mu po twarzy. Miała być niezauważalna, najwyraźniej zamaskowanie jej nie udało mu się.

Michael momentalnie rozpromieniał, w prawdzie bardzo lekko promieniał, ale promieniał.
- W prawdzie nie chodzi tu już tylko o mój honor, ale o te pokemony, które oni krzywdzą. Niewykluczone, że krzywdzą też ludzi... Kto odebrał Ci tę osobę? To... straszne.  - przerwał na chwilę, spojrzał na Ciebie pokazując swoje głębokie współczucie, po czym zaczął ciągnąć swoją wypowiedź dalej - Umiem się bić, jasne, że umiem. A rozlew krwi to nic... w końcu jestem mężczyzną. - po wypowiedzeniu ostatniego zdania wyprostował się, ukazując przepiękny całokształt swoich mięśni. Trzeba przyznać, że był całkiem dobrze zbudowany.

Ralts chciał coś powiedzieć, ale nagle się zatrzymał. Stój..., wysłał Ci tylko krótką informację. Michael oczywiście nic nie wiedział i szedł dalej. Momentalnie coś bardzo szybkiego sprzedało mu cios prosto w twarz i zniknęło w krzakach. Ralts miał rację, coś Was atakuje. Michael wykrzywił się lekko, przesunął ręką po szczęce i dziwnie ustał na środku niewielkiej drogi.
- Wyłaź, draniu - ledwo skończył, a z krzaków wyłoniła się obrzydliwie brudna postać. Mężczyzna pokazał w szerokim uśmiechu brudne zęby, w tym jeden zrobiony najwyraźniej ze złota. Michael natomiast, niespodziewanie dla bandyty, pokazał w takim samym, nikczemnym uśmiechu białe jak śnieg, drobne ząbki.
- Na co czekasz? Uderz jeszcze raz, ciekawe, czy Ci się uda - chłopak rzucił jedno zdanie w stronę bandyty, a ten był już w trakcie ataku. Odwróciłaś się w stronę Raltsa, aby spytać go, co zrobić. Uważaj! - usłyszałaś tylko cichy impuls w mózgu. Dwóch tak samo brudnych bandytów, jak ich kolega wyskoczyło zza krzaków za Tobą. Kilku, chyba trzech wyskoczyło obok Raltsa. Robiło się trochę... nieciekawie.

Mężczyzna padł momentalnie na podłogę, potem drugi. Zdezorientowani przez Raltsa pozostali kiwali się w lewo i prawo, wystawiając się bezwiednie na atak. Rzuciłaś jedno, szybkie spojrzenie w stronę Michaela. Jednym ciosem powalił bandytę na kolana, oczywiście musiał mu oddać za cios w twarz, więc powiedział coś do niego, nie miałaś czasu słuchać. Zauważyłaś tylko, że nie zrobił nic więcej, zostawił bandytę zwijąjącego się na ziemi. A mógłby go dobić. Zaczął biec w Twoją stronę, był zadziwiająco daleko, ale coraz bliżej. Odwróciłaś się w stronę Raltsa. Jeden z bandytów otrząsną się z transu i próbował uderzyć Twojego pokemona. Pok nie miał szans, aby się obronić, musiałaś mu pomóc.

Twój strzał był ogromnie precyzyjny, trafiłaś za każdym razem. Bandyta padł na ziemię, cały we krwi, a w okół niego wytworzyła się ogromna, ciemnoczerwona kałuża. Lepka maź dopłynęła aż do łapek Ralts'a, a ten straszliwie przestraszony zaczął biec w Twoją stronę. Michael był już obok Ciebie i zajął się "dezaktywacją" pozostałych dwóch bandytów, którzy nadal byli pod działaniem ataku Ralts'a. Już po chwili cała gromada bandytów leżała bez ruchu dookoła Was, a ty, Michael i Ralts staliście bardzo blisko siebie, dysząc ze zmęczenia.

- Mi nic nie jest. Bardziej martwiłem się o Ciebie i o Raltsa, bo... e... na Was napadło ich więcej... - powiedział do Ciebie Michael i wyraźnie się speszył, bo spuścił głowę w dół, aby uniknąć Twojego wzroku. Ralts nie chciał wcale wyjść z Twojego uścisku, więc musiałaś nieść go na rękach. Michael ruszył na przód bez słowa, chyba powinnaś pójść za nim.

Michael milczał przez dłuższą chwilę. Mimo widocznego zakłopotania odezwał się w końcu, jednak głos nieco mu się załamywał:
- Myślę, że powinniśmy ruszyć w stronę Yokoto. Tam jest wiele szajek i tym podobnych. Może któraś z nich porwała Twoją osobę?
Po skończeniu zdania znowu spuścił głowę, chyba czuł się nie najlepiej. Może to przez tego bandytę, w końcu ostro mu przywalił w twarz.

-Nie, nic, tylko... - Michael nie dokończył zdania i upadł tuż przed Tobą na ziemię. Był jak nieżywy, jego twarz oblał pot. Było z nim źle, bardzo. A najgorsze, że nie wiedziałaś co mu dolega. Może ten wstrętny bandyta miał jakąś truciznę? Chociaż nie, przez uderzenie kogoś zatruć? Coś... niezbyt prawdopodobne.

Ralts wbiegł w gęste krzaki, straciłaś go z oczu. Woda wypływała z ust Michaela, nie połykał jej. To oznaczało, że jest całkiem nieprzytomny. Spojrzałaś na jego ramię, bo zauważyłaś na nim coś w rodzaju kolorowego patyka z wzorkami. To była strzałka, strzałka z trucizną. Niedobrze. Coś złego się dzieje. Nagle poczułaś ostre ukłucie w lewym przedramieniu. Spojrzałaś na nie momentalnie, ta sama strzałka, taka jak u Michaela. Chciałaś wstać, wyjąć draństwo z ręki. Nie udało się, prawa ręka Ci zdrętwiała, cały świat zawirował. Przed oczami latały Ci białe plamy, które zamieniały się z czasem w szare, potem w czarne. Było ich coraz więcej, aż w końcu pokryły wszystko. Poczułaś, że prawie ramię strasznie Cię boli, najwyraźniej upadłaś. Byłaś jak ślepy, naćpany człowiek na haju. Po kilku sekundach straciłaś wszystko, czucie, wzrok, słuch, węch też. Była tylko czarna dziura.
Obudziłaś się z ogromnym bólem głowy. Przed oczami falowały Ci kraty, próbowałaś się poruszyć, ale coś blokowało wszystko, co robiłaś. W uszach coś nieprzyjemnie piszczało, cały świat nadal lekko wirował. Przed Twoimi oczyma pojawiła się czarna plama z bladą, rozmazaną kulą na wierzchu. Zamknęłaś oczy, po chwili znowu je otworzyłaś. Teraz obraz był już wyraźny. Siedziałaś w małej klatce, przed Tobą wielkie ognisko. Kilka metrów od sterty palącego się drewna stała wielka rzeźba. Najwyraźniej kobiety. Postać była strasznie zniekształcona. Jej dłonie ozdabiało po sześć palców z pazurami jak u kota. Głowa pokryta była mchem tylko z prawej strony, chyba miało to służyć za włosy. Na twarzy posągu widać było coś w rodzaju połamanych okularów bez szkiełek.
Rozejrzałaś się nerwowo dookoła, aby znaleźć wzrokiem Michaela. Wszędzie było pełno klatek, w środku nich mężczyzn i młodych chłopaków. Tylko ty jedna byłaś tutaj kobietą. W jednej klatce, około metr od Ciebie, leżał nieprzytomny Michael.