http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Słuchał z uwagą ich wywodów na te tematy...
-Uroczy maluch-
Spojrzał na dziewczynę i uśmiechnął się mówiąc - wiem. - Na jego twarzy zagościł jeszcze większy uśmiech, a on sam dalej słuchał.
-Aczkolwiek ja preferuje tylko stworzenia ogniste, pół ogniste, ostatecznie takie które w owe ewoluują lub mogą ewoluować. Jak Eevee.-
Zamyślił się chwile - Każdy lubi to co lubi, ja lubię pokemony robaki, trawiaste i wodne. Oczywiście na ścisłość psychiczne. - Odparł, spoglądając na Growlithe.
-Sama posiadam tego oto Growlithe, na razie jest moim jedynym Pokemonem. Zwie się Flamme.
- Właśnie się tak zastanawiałem kiedy o nim coś powiesz. - Spojrzał na małego Venonata, który zaczął się kręcić, chyba ciasno mu się zrobiło. Wypuścił go, a ten upadł na swe drobne łapki, chowając się znów za nogawką Hika. Chyba tak mu było wygodniej i to o wiele. - Co ja się z nim mam. - Mruknął, spoglądając na malucha i dalej słuchając.
-Oczywiście to nie tylko mój Pokemon. Także mój najlepszy i, jak na razie jedyny prawdziwy przyjaciel.-
Przewrócił oczyma i pomyślał - Tak, jakbym ja traktował pokemony przedmiotowo. - Po czym powiedział. - No oczywiście. - Z lekką ironią, spoglądając teraz na chłopaka.
Co mam opowiedzieć pokemon jak pokemon parzystno kopytne stworzonko o 3 ogonach lubi Kakao ale tylko jego zapach ^^ Szaleje na jego punkcie. Jest dość silny ale nie wiem jak spisuje się w walce nie walczyłem jeszcze nim. Fajna kuleczka z twojego Venonata Choć Tauros
Spojrzał na niego ze zdziwioną miną i wyrazem twarzy "what the fuck?", jednak mniejsza oto. - Aha - dalej utrzymując swój wyraz twarzy, a potem komentując wszystko, a raczej tylko część o walkach. - Też nie walczyłem Venosiem, jednak wiem, że nie jest z nim tak źle. - Zaśmiał się, po czym wypuścił Cacne. - A to mój drugi pokemon. Cacnea, adoptowałem ją i teraz się nią opiekuje. - Kolejny nieśmiały pokemon. - Jednak Cacnea, nie schowała się, a tylko stała, była nieco odważniejsza niż Venonat, a więc nie było tak źle. Jednak po słowach o tym, że Venonat jest fajną kuleczką, wyszedł za nogawki Hika lekko zirytowany spoglądając na chłopaka z myślą "ja Ci dam kurna kuleczkę". Po czym zaatakował Taurosa obezwładnieniem, by nie mógł obronić chłopaka, a następnie sam skoczył atakując akcją w stronę Rasa.

Zrobiłam tak zwanego Face Palma widząc odgrywającą się scenkę. Poczułam się nieco zażenowana. O co tu chodzi? Czy aby na pewno wszystko z nimi dobrze? Spojrzałam na Growlithe. Też nie wiedział co tu się dzieje, ale zaczął pogodnie merdać ogonem. No tak. Chciał walczyć. Ta sytuacja go rozochociła. Aczkolwiek to nie czas ani miejsce na to.
-Flamme, dobrze wiesz, że nie ma potrzeby by walczyć. To spór między nimi. Nie będziemy się wtrącać w te dziecinne igraszki.- Powiedziałam opanowanym tonem. Pokemon kiwnął ze zrozumieniem jednak wyraźnie posmutniał. Tak bardzo korcił go ten pojedynek. Westchnęłam.
-Nie martw się mały, będzie jeszcze wiele okazji do walki. Dobrze wiesz, że nam się nie upiecze. Nie raz nas złapią. A wtedy nie pozostanie nam nic innego niż obrona.- Powiedziałam z uśmiechem po czym przytuliłam Pokemona. Taka smutna wiadomość - nigdy nie zostawią nas w spokoju. Ale wiązała ze sobą też pozytywne dla Flamme rzeczy, między innymi liczne walki. Od razu się rozpogodził. Teraz oboje przyglądaliśmy się poczynaniom owych chłopaków i ich Pokemonów schowani w cieniu drzewa. Miałam nadzieje, że Growlithe jest dość cierpliwy i opanowany by zignorować jakiekolwiek zaczepki z ich strony. Teraz chcieliśmy tylko odpocząć.

Ostatnio edytowany przez Incendia (2012-01-24 00:43:15)

Spoglądałem w niebo gdy usłyszałem głos chłopaka. Odchyliłem głowe w jego strone mówiąc - Spokojnie nic sie nie stało nie widać aby coś było Taurosowi a mnie przejdzie i już będę wiedzieć aby nie nazywać go kuleczką.- po czym dodałem- może się dosiadziesz?- poklepałem ławkę w miejscu obok mnie.

Znów spojrzał na chłopaka z przerażeniem w oczach myśląc - Kiedy kurna on się tam dostał?! - Wrzasnął w myślach, próbując zahamować swe przerażenie na tyle, by powróciła pokerwowa twarz. Lekko ziewnął i ruszył w stronę ławki. Coś często ziewał. Może ze zmęczenia? Spojrzał na Venonata, który rozglądał się naokoło. Nagle spostrzegł, że nie ma Cacnei. - Super. - Mruknąłem niechętnie spoglądając pytającym wzrokiem na Venonata.

***

Tym czasem Cacnea, udała się w stronę In. Szła rozglądając się z przerażeniem w oczach, sama nie wie czemu nie może dostrzec Hika, a mały to on nie był. Podeszła do In, zauważając, że widziała ją przez chwilę podczas rozmowy z Yoshim. Zdesperowana podeszła bliżej, czując na sobie chłód spojrzenia Growlithe. Jednak zanim ten zareagował, Cacnea rzuciła się do przytulenia In, uśmiechając się promieniem... Dziwne.

Gdy żywy kaktus zbliżał się do mnie niepewnie mierzyłam go tylko podejrzliwym wzrokiem zastanawiając się co ma zamiar zrobić. W razie czego byłam gotowa do uniku lub kontrataku. Mój Growlithe najwyraźniej też... Z całych sił starał się dostosować do rozkazu, opanować emocje... Jednak gdy Pokemon rzucił się na mnie nie potrafił się dłużej powstrzymywać... W jego ustach już pojawił się płomień, było widać, że jest gotowy do użycia żaru. W ostatniej chwili wyciągnęłam rękę przed siebie jakby wymawiając nieme NIE. Wtedy Pokemon prychnął tylko przez co z jego pyszczka wyleciały małe iskierki. Sama badałam Pokemona który się do mnie przytulał. Trudno było być wrednym dla kogoś tak pociesznego. Aczkolwiek, gdy zobaczyłam pierwsze oznaki zazdrości u Flamme oraz igły stworka zaczęły boleśnie wbijać się w moje ciało zgrabnym ruchem odrzuciłam go od siebie. Szybko, ale też dbając o to by upadek był bezbolesny dla kaktusa. Pogłaskałam mojego Pokemona po głowie widząc, że nadal jest trochę przygnębiony. Ledwo udało mu się powstrzymać, w ostatniej chwili... W dodatku przytulał mnie zupełnie obcy Pokemon. A ja stanęłam w pewnym sensie, w jego obronie.
-Flamme, chyba nie muszę ci przypominać jak bardzo jesteś dla mnie ważny? Nikt nie jest w stanie mi cię zastąpić. Gdyby nie ty nie byłoby mnie tutaj... Zginęłabym w płomieniach mojego domu. Jesteś moim najlepszym przyjacielem i nikt ani nic tego nie zmieni.- Po policzku pociekła mi jedna, mała łza wzruszenie. Och... Tak dawno nie płakałam. Zawsze mówiłam sobie, że wylałam już wystarczająco dużo łez za moich rodziców. Starałam się być twarda. Ach... Tak się nie da. Mocno przytuliłam mojego Pokemona po czym znowu skupiłam się na kaktusie.
-Wybacz, ale nie jestem twoją trenerką. Posiadasz właściciela. Myślę, że jesteście dobrymi przyjaciółmi? Zgraną drużyną? Do niego się przytul.- Powiedziałam z promiennym uśmiechem. Nie chciałam być ostra w stosunku do tego Pokemona, wydawał się być taki niewinny... Widząc jednak zagubienie w jego oczach pojęłam o co chodzi. Włożyłam dwa palce do ust i głośno gwizdnęłam.
-Ej, ty tam!- Jak on miał na imię? Ach! -Hik! Twój Pokemon tu jest. Może byś się nim tak zajął, co? Nie jestem jego niańką!- Zawołałam z lekką irytacją w głosie.

Przychodzę z Yanmą na ramieniu i Gigalithem za mną, który chodząc wywołuje małe trzęsienie ziemi.

Szepcze coś do Yanmy która gdzieś odlatuje . ;D

Nie mając absolutnie nic ciekawszego do roboty, Ayumu kręciła się po parku, próbując znaleźć sobie jakieś zajęcie. Nie umknęło jej uwadze, że – pomimo całkiem ładnej pogody – park trenerski świecił pustkami. Było to co najmniej dziwne, bo to wręcz idealne miejsce do szukania zaczepki, a akurat w tym niektórzy trenerzy są wręcz niedoścignieni. Nic więc dziwnego, że kiwająca się w oddali sylwetka jakiegoś chłopaka momentalnie przykuła jej uwagę. Z początku jedynie go obserwowała. Stwierdziwszy jednak, że wygląda na całkiem rozgarniętego osobnika, ruszyła w jego stronę celem nawiązania kontaktu.
– Cześć – przywitała się beztrosko, gdy podeszła już na tyle blisko, aby ją usłyszał. – Zważywszy na to, że jesteś jedyną żywą duszą w okolicy, zostałeś skazany na moje towarzystwo – dodała i wyszczerzyła do niego zęby w szerokim uśmiechu.

Ostatnio edytowany przez Ayumu (2012-05-21 16:43:16)

– Bóg jest w tej chwili zajęty, ale może ja mogę ci jakoś pomóc? – Korzystając z tego, że zrobił jej miejsce, usiadła obok niego na ławce. – Ayumu – przedstawiła się i wyciągnęła rękę w jego stronę. – I nie martw się, nie będę robiła ci wykładów o życiu pod wodą. A tak w ogóle, to skąd ta obawa? Czyżby to była jakaś trauma z przeszłości? – spytała całkiem poważnie, zerkając na niego kątem oka.
W oczekiwaniu na jego odpowiedź, sięgnęła ręką do czarnej torby, w której trzymała najpotrzebniejsze rzeczy, po czym wyciągnęła z bocznej kieszeni Poké Ball. Wypuszczony na zewnątrz Snivy na początku nie wyglądał na zadowolonego, że śmiała mu przerwać popołudniową drzemkę. Gdy jednak rozejrzał się dookoła i dotarło do niego, że właśnie znajduje się w parku, jego złość momentalnie zniknęła. Ninigi lubił przebywać na łonie natury, nawet gdy był to tylko przydomowy ogródek albo pas zieleni koło chodnika.
– Pobaw się, ale nie odchodź zbyt daleko, żeby cię coś nie zeżarło – zwróciła się do Pokémona. Odpowiedział jej krótkim prychnięciem i oddalił się w stronę nasłonecznionego kawałka trawnika, gdzie następnie położył się i wznowił swoją drzemkę.

Ostatnio edytowany przez Ayumu (2012-05-21 17:21:18)

Przyszli tu z Daroi. Dziewczyna rozejrzała się. Była w tym miejscu po raz pierwszy.