http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

dzień pierwszy

Pierwszy dzień pracy w resteuracji, miałem zostać kelnerem, pomyślałem że to nawet dobrze bo mogę dostać napiwek, przyszedłem szybciej do pracy żeby się przygotować. Tak się złożyło że akurat kiedy zbliżałem się do resteuracji przyjechał też mój szef podszedłem do drzwi i zaczekałem na niego, gdy podszedł do mnie zacząłem rozmowę:
-Dzień dobry szefie
-Witaj, ty jesteś tym nowym kelnerem?
-Tak to ja
-To dobrze, widzę że jesteś przed czasem
-Tak
-Idź lepiej się przygotować
-poco ta wcześnie?
-klienci przychodzą nie raz 30 minut przed otwarciem
-To już biegnę się przebrać
-To do zobaczenia później
-Dobrze
po tej rozmowie z szefem udałem się na zaplecze byłem pierwszym pracownikiem który dzisiaj przyszedł ale za nim się przebrałem kucharz zdążył stawić się do pracy, gdy mnie zobaczył od razu się przywitał
-Hej, ty co tak wcześnie?
-A tak jakoś szybko szedłem
-Prędzej bym się spodziewał że nie przyjdziesz niż że przyjdziesz tak szybko
-Też możliwe
-Dobra muszę iść się przebrać ale i tak się będziemy widzieć, w końcu przynosisz mi zamówienia
-Co racja to racja
Siadłem sobie na krześle czekając na pierwszego klienta, w końcu ktoś przyszedł, wstałem wziąłem notes, podszedłem i zapytałem:
-Dzień dobry, co podać?
-Dzień dobry, poproszę jedną pizze
-Dobrze, coś do picia?
-Wodę mineralną
-Dobrze
Zapisałem wszystko co trzeba było wydarłem kartkę, i poszedłem do kucharza
-Hej, masz zamówienie
-Okej już się za to biorę, o znowu jakiś klient
szybko zabrałem notes i długopis i podszedłem do klienta
-Dzień dobry, co podać?
-Proszę zapiekankę
-coś do picia?
-tak, proszę colę
I znowu podałem kartkę kucharzowi. Kiedy się odwróciłem zobaczyłem siedzących przy stoliku jakąś dziewczynkę i najwidoczniej jej tatę, więc szybko podszedłem do nich
-Dzień dobry co podać?
-2razy hamburger i 1 colę i 1piwo
-Dobrze
Takich zamówień miałem dzisiaj jeszcze dużo, po ciężkim dniu udałem się do szefa po moją wypłatę

dzień drugi

Kolejny dzień w pracy, hmm... ciekawe co będę musiał robić, podobno miałem zmywać naczynia oby nie było za dużo klientów, no ale koniec tych rozmyśleń czas iść do pracy, no kawałek mam ale to nic pokemony schowałem do balli i włożyłem do plecaka który zabrałem ze sobą ,,Oby było mało ludzi dzisiaj" błagałem w duchu nie wiadomo kogo, po dojściu do pracy przywitałem się z  klientami i pracownikami a potem poszedłem do    szefa, który siedział w swoim biurze:
-Dzień dobry szefie
-Witaj, to ty jesteś Chilikis tak?
-Tak, to ja mam tutaj pracować
-Tak wiem, będziesz zmywał naczynia
-Dobrze
-Idz się przebrać i do pracy
-Dobrze, już idę
Po tej niezbyt miłej rozmowie przebrałem się w strój pracowniczy i udałem się zmywać naczynia, ledwo zacząłem a przyszedł do mnie kierownik
-Słuchaj musisz iść do sklepu brakuje nam składników
-Ale, ja dopiero co zacząłem tu zmywać
-Zmywanie ci nie ucieknie, co najwyżej dojdzie, masz tu listę co masz kupić powiedz że przychodzisz ode mnie i że zapłacę jutro
-No dobrze już idę
-Tylko się pośpiesz, być może dostaniesz premię jak szybko ci pójdzie, a oto twoja lista nie przegap nic, najlepiej wykreślaj to co masz
-Okej a do którego sklepu?
-Widać go stąd przez okno, nie przegapisz go
-Dobrze idę
No masz co ja jestem chłopiec na posyłki, może przynajmniej zarobię więcej niż normalnie, przynajmniej sklep nie daleko hmm... na liście też dużo nie ma
-jakby nie mógł pójść ktoś inny tylko ja co nie pichu?
Wreszcie doszedłem do sklepu wziąłem wózek, a pichu pakował rzeczy z listy, gdy było już wszystko poszedłem do kasy mówiąc że właściciel zapłaci jutro niechętnie ale się zgodziła i poszedłem z powrotem do resteuracji i od razu poszedłem do szefa
-Wreszcie jesteś, co tak długo?
-Kolejki w sklepie były długie...
-Dobra nie ważne tylko zanieś szybko kucharzowi te składniki i idź zmywać te naczynia trochę się tam tego nazbierało
-Dobrze, już idę
Szybko ze składnikami pobiegłem do kucharza
-Proszę oto twoje składniki
-Wreszcie klienci już się niecierpliwią
Nie zaczynałem nawet rozmowy tylko poszedłem zmywać naczynia, to co zobaczyłem zwaliło mnie z nóg cała sterta brudnych talerzy i sztućców, i cały czas coś donosili w końcu klientów już nie było, kucharz też skończył zmianę a ja jeszcze zmywałem naczynia
-Wreszcie koniec!
Poszedłem się przebrać a potem po plecak, to teraz tylko powiedzieć szefowi że skończyłem
-Szefie skończyłem już zmywanie
-Wreszcie, trwało to wieki
-Było tego strasznie dużo
-No nie ważne, widzimy się jutro

Dzień trzeci

No nie kolejny dzień w pracy może dzisiaj będzie mniej roboty, i klientów przy okazji
-Pichu chodź idziemy
Byłem ciągle zmęczony z poprzedniego dnia, ale w końcu dotarłem do resteuracji, tak jak poprzedniego dnia poszedłem najpierw do szefa
-Dzień dobry
-O Cześć Chilikis już jesteś? jeszcze 30minut do rozpoczęcia twojej pracy, ale dobrze że jesteś szybciej mam dla ciebie zadanie
-Tak, jakie?
-Pamiętasz ten sklep w którym byłeś wczoraj?
-Tak, robiłem tam zakupy do resteuracji
-To teraz pójdziesz i za to zapłacisz, radze ci się pośpieszyć po później znowu nazbiera ci się strasznie dużo naczyń
-No, dobrze pójdę skoro trzeba
-No to masz tu pieniądze i zapłać a reszta jest dla ciebie za fatygę
Wziąłem swojego pichu i poszedłem do sklepu, nie było tam w ogóle ludzi i szybko zapłaciłem a reszte wziąłem dla siebie tak jak kazał kierownik, to teraz trzeba wracać do pracy, widziałem tam mało klientów a moja zmiana zacznie się za 10 minut pewnie nie ma dużo naczyń. Tak jak myślałem naczyń było tyle że uporałem się z tym z godzinę a później przychodzili tylko pojedynczy klienci więc dzień zleciał mi milion razy lepiej niż wczorajszy

jeśli można proszę oddzielną wypłatę za każdy dzień

Ostatnio edytowany przez 99dawid999 (2012-05-16 17:55:47)

Mike pomyślał: Potrzebuję kaski! Co sądzisz by dorwać pracę, BlueKing? BlueKing (BK) potwierdził, używając głośnego MUUUUD! Rozglądając się, zauważyli Snivy kręcącą znakiem z napisem ,,Restauracja im. Tłustego Mareepa jest tam''. Oprócz tego jeszcze był rysunek grubego pokémona owcy z udkiem w ręku. Wraz ze starterem wyruszyliśmy do jadłodajni. Zapukaliśmy do tylnich drzwi. Otworzył właściciel. Błagałem na kolanach o robotę. Byłem sam, bo BK poszedł kraść plaski ;D. Używałem wielu argumentów.  W końcu zgodził się na zmywak. Ochoczo pracowałem przez 8h. BlueKing miał swą rolę: zlizywanie resztek. Był w raju, gdy ktoś nie mógł jeść deseru. Mnóstwo resztek sprawiło że BK przytył o kilka cm. W końcu skończylismy

"Kupił żeś wielki dom, to teraz do roboty! Rachunki opłacić, meble zakupić, jeszcze samochód kupić trzeba będzie, aby na imprezy nie biegać z browarami w rękach!" - pomyślał Daroi przemierzając długą, krętą ulicę, pełną budynków z wielkimi, świetlistymi szyldami głoszącymi nazwy i przysłowia. Miały one na celu zachęcenie do wizyty w tych lokalach.
Było bardzo dużo ofert pracy, najczęściej z podaną wypłatą. W restauracji wyglądało to tak:

"Oferujemy Ci sto pięćdziesiąt złotych za pracę na zmywaku. Jeśli natomiast to ci nie odpowiada, to możemy zaoferować dwieście pięćdziesiąt złotych, ale to za pracę jako kelner. Jeśli te prace wydają się dla ciebie śmieszne i znasz się na kuchni, to zawsze możesz zacząć pracować jako kucharz! Wtedy natomiast możesz zarabiać trzysta pięćdziesiąt złotych! Oczywiście, to zależy od tego, jak się będziesz starał.

Główny szef kuchni. Ralf Jygimembrell"

Daroiego zainteresowała praca jako kucharz. Co prawda, nie umiał prawie nic gotować, ale zawsze mógł się nauczyć! Zwrócił się w kierunku wielkiego budynku z szyldem, na którym widniał wielki, świecący napis "Restauracja im. tłustego Mareepa". Skąd ta nazwa? Otóż Ralf Jygimembrell miał Mareepa jako swojego pierwszego pokemona. Po wejściu ujrzał tam grubego mężczyznę w stroju kucharza, który wszystkimi pomiatał. Od razu zrozumiał, że to szef. Podszedł do niego i tak mu rzekł:
- Witam pana szefa! Czy szanowny pan Jygimembrell ma dla mnie jakąś robotę może? - co, jak co, ale gadanie to Daroi miał opanowane w stu procentach. - Mogę pracować jako kucharz, toż to proste! Wystarczy, że posiłkiem zadowoli się jedna persona i wyrazi głośno swoją dobrą opinię o potrawie, wtedy wszyscy inni klienci, aby spróbować. Jeśli im posmakuje, będą tu przychodzić częściej i będą zapraszać swoich rodzinę, a także znajomych! Toż to można cały biznes rozkręcić, szefuniu! - wytłumaczył chytrze czarnowłosy chłopak.
- No, nie wiem. Pokaż, co potrafisz! Tam jest kuchnia! - wskazał palcem Ralf.
Młodzian ruszył do kuchni. Pokazano mu gdzie ma przyprawy, garnki, łyżki i tak dalej. Kazali mu ugotować zupę - obojętnie jaką. Młody chłopaczyna wybrał sobie rosół! Wszyscy odeszli do swojej roboty, a ten sterczał nad garnkiem z wodą i się zastanawiał. Wlał tam trochę oleju, pokrojonej marchewki, koperku. "Trochę tego, trochę tego. O, to ma fajną nazwę. Tego też wrzucę trochę. A to pięknie pachnie, tego zarzucę garstkę" - myślał Daroi, wrzucając po niewielkiej ilości każdej ze stojących przypraw. Po kilku minut przyszedł szef. Aby sprawdzić, co ten zrobił, zaproponował parze za darmo posiłek. W razie, gdy ten nie będzie im smakował, da im 50zł (a raczej Daroi da). Zgodzili się i spróbowali rosołu.
Bardzo im smakował. Ludzie słysząc, jak para wychwala tą zupę, zaczęli również zamawiać. Cały garnek niemalże wyparował w kilka minut - tak był rozchwytywany. Daroi prawie pękł ze śmiechu - nie umiał gotować, a tu takie miłe zaskoczenie. Szef mu kazał przygotować kolejny garnek. "Huoston, mamy problem! Jak to szło? Trochę tego, trochę tego, garść tego. Tego trochę." - próbował odwzorować tamten smak. Zupa wyszła mu identycznie - teraz znał już przepis na pamięć!
Spisał go dla Ralfa Jygimembrella i poszedł do jego biurka wręczyć mu przepis i odebrać wypłatę.

Chłopak spojrzał zamglonym, zmęczonym wzrokiem na wyrastający przed nim budynek restauracji, wybudowany w iście greckim stylu. A może to był rzymski? Mniejsza. Duże, drewniane wrota upstrzone żelaznymi ćwiekami, okolone dekorowanym portalem stwarzały nad wyraz potężny widok. Jeśli wierzyć zapiskom na kamiennej płycie, po prawej od dębowych drzwi, była to stara karczma, w której stołowali się najznamienitsi shoguni, a pochodziła z epoki Edo. Eh, czego to ludzie nie wymyślą, aby ściągnąć klientów? Co prawda stwarzała wrażenie starej, wręcz antycznej, ale Ririsu od początku nie wierzył, aby owa biesiadnia pochodziła z tak zamierzchłych czasów. Tym bardziej, że archeologowie czy jak się te demony zwały, skrzętnie rekwirowały tego typu dobra. Ale mniejsza. „Niech będzie nawet, że to antyczna świątynia Arceusa, w której niegdyś zawarto pokój Suzurański. Kij z tym, dzisiaj tu pracuję i niestety muszę się dostosować.” - pomyślał wyjmując z kieszeni pomięte, krótkie ogłoszenie i równie pomięty list. Ogłoszenie przedstawiało, że poszukują kogoś z minimalnym doświadczeniem kucharskim, aby asystował przy pracy kucharza. Dość dziwne, ale chyba to jakaś akcja mająca na celu rozwijać młode umysły. Był tam także wypisany adres, numer telefonu i e-mail. Chłopak co prawda nie miał internetu, ale to nie znaczyło, że PC także go nie ma, dzięki czemu udało mu się wysłać e-maila ze zgłoszeniem. Nie czekał długo, już kolejnego dnia odezwali się do niego poprzez list, który – o dziwo – dość szybko został doręczony. Widniały na nim nie do końca równo wypisane znaki, zaś treść brzmiała tak.

Szanowny Panie Ririsu

Związku z Pana podaniem o pracę w naszej restauracji, jesteśmy gotów Pana przyjąć na staż trwający jeden dzień, czyli na taką długość terminu jaką Pan poprosił, a dokładniej osiem godzin. Profesją, którą Pan zgłosił jest kucharz i na ten zawód Pana serdecznie przyjmiemy. Prosimy zgłosić się o 7:45, przed otworzeniem restauracji, aby omówić pozostałe kwestie. Związku z akcją PNPL pańskie starania podczas pracy zostaną wycenione przez głównego kucharza restauracji, Pana Matheo Stealmurtha.

Menedżer Restauracji, A. Gohoman

Chłopak czuł się lekko połechtany tym, że zwracali się do niego per Pan, ale nie miał na tym zbytnio długo rozwodzić, bo czas się spieszył, a on na razie nie. Jeszcze się spóźni. Nie czekając więc długo przekroczył on ów portal znajdując się na terenie sobie nie znanym, czyli w restauracji. Nigdy nie przepadał za stołowaniem się w takowych miejscach, gdyż nie miał co narzekać na jedzenie podawane w Domie. Bywał na stołówkach w PC, ale nigdy w takiej restauracji. Na dodatek czterogwiazdkowej. Nie no, nie źle trafił. Od razu został złapany przez poczciwego, choć nie starego mężczyznę, którego włosy przyprószone były lekką siwizną. Człek ten od razu przedstawił się jako pan A. Gohoman i szybko omówił sprawy sanitarne, zaś Ririsu podał mu książeczkę zdrowia, dla sprawdzenia czy, aby na pewno nie choruje na jakieś zaraźliwe choroby, po czym rozpoczął swą pracę. Kucharz był człowiekiem, który mniej myślał, a więcej robił, co nie było wcale złe, dość szybko go poinstruował co ma zrobić, a zaczął od posiekania, a następnie usmażenia na głębokim tłuszczu cebuli, która miała przybrać brązowy kolor. Było to dość proste, trzeba było tylko uważać, aby się nie poparzyć przez pryskający tłuszcz. Następnym zadaniem było oprawienie ryby i natarcie w nią zioła. To także nie sprawiało mu większych trudności, od najmłodszych lat uczył się jak patroszyć ryby i je przyrządzać w prosty, acz zdrowy i smaczny sposób. Następne co miał uczynić było zrobienie pizzy pod jeszcze czujniejszym okiem kucharza, chłopak miał jedynie odpowiednio ugnieść ciasto, po czym pododawać dodatków pokroju posiekanej szynki, oliwek czy sera. Ogólnie to te kilka godzin było męczące, acz przyjemne. Od najmłodszych lat lubował się w gotowaniu, jednak niezbyt miał wiele sposobności do trenowanie tejże sztuki, jaką była gastronomia. Więc już ów kilak godzin później, wyszedł z restauracji czując miłą ciężkość w portfelu.

Ostatnio edytowany przez Ririsu (2012-06-11 21:13:12)

Chłopak żądny gotówki w swoim pustym portfelu kolejny raz poszukuje nowej pracy. Tym razem odwiedził pewne miasteczko gdzie można pracować jako kucharz w czym ma dość duże doświadczenia... W kieszeni wręcz otwiera mu się portfel, nareszcie będzie kasa. Powoli wkroczyłem do tej dziwnej restauracji i poprosiłem grzecznie o pracę...
-Masz szczęście młody, właśnie zwolniło się miejsce na kucharce.-Powiedział wręczając mi duży biały fartuszek, czapkę kucharską i ruszyłem w tan. Kelner przyniósł mi pierwsze zamówienie:

Pierogi z mięsem x5 po pięć.
placek z jagodami.

-To było ciężkie, ale wytrwam. Najpierw wyjąłem mrożone pierogi z lodówki i było ich tylko dwadzieścia. Szybko szukałem innych, ale nigdzie nie znalazłem. Puściłem Eevee by przyniosła mi ze sklepu kilka z nich, ale doczołgała je za pięć minut w torbie i było git. Powoli mieszając wodę z pierogami zaczynałem podgrzewać ciasto, a raczej to bardziej pracochłonne zajęcie czyli samą dolną warstwę. Poganiający kelner nadal nie miał litości i ciągle coś nowego. Złapałem za słoik z dżemem wysoko słodzonym o smaku Lum Berry, rozsmarowałem na ciepłym cieście nakładając kolejną warstwę waflu o smaku Pecha Berry i polałem gorącą czekoladą. Kuszący zapach, co sekundę musiałem powstrzymywać się od skosztowania tego wszystkiego i zaraz potem podałem talerze. Kolejne zamówienie - naleśniki z serem Gouda i parówką. Ble... Przekroiłem zimną parówkę szykując drugą ręką ciasto które miksowałem. Parówka przekrojona na czworo była jeszcze z ketchupem, więc po usmażeniu tych trzech naleśników i zawinięciu w nie plastrów sera i parówki którą polałem ketchupem. Następnie czas było ugotować zupę warzywną, wnet coś normalniejszego a potem schabowe ze świeżego schabu. Pokrojone warzywa wrzucam do garnka, następnie nastawiam i zaczynam walić w mięso które jeszcze niedawno żyło młotkiem myśląc że to jakiś wróg z dzieciństwa. Wrzuciłem ją w bułkę tartą a lewą ręką[bo jestem leworęczny] zamieszałem łyżką nalewając do trzech miseczek. Schaboszczaki się smażą, jeszcze trochę a ktoś zamówi tutaj inny posiłek. Chwilka przerwy, posprzątałem blat bo był trochę zniszczony i zacząłem gotować ziemniaki. Gdy się gotowały ja spokojnie wycierałem blat i znalazłem te coś o czym zapomniałem. Nie zrealizowane zamówienie, zapomniałem zrobić sałatki do tych ziemniaków z kukurydzą. Więc szybko robiąc to i odlewając ziemniaki kładłem to na talerz a szef patrzył na mnie z grobową miną. Potem moje ukochane lody. Pisało że to lody szefa kuchni, ale wysługują się młodzikami xD Słabo to wygląda, ale jakoś będzie smakować. Praca i praca, potem jeszcze raz kotlety i na koniec zacząłem robić pieczeń. Z nią poszło gładko, ale gdy tylko dostałem kopertę z wypłatą zacząłem pracować dwa razy szybciej i gdy ruszyłem już do innej pracy miałem tyle powera wraz z Eevee że normalnie chciało się pracować. Z pewnością gdy jutro przyjdę do tej pracy będę chciał spać, ale zaraz przecież jutro mam na inną zmianę. Jaka ulga.

„Nie, dlaczego to mnie zawsze spotyka?! Dlaczego?!” - myślę spoglądając ku niebu i wyliczając w mym umyśle wszelkie rzeczy, które mogą mnie zanudzić na śmierć, w miejscu, do którego obecnie zmierzam - „No rzesz kurde blade, po cholerę pracuję? No po cholerę? Jestem trenerem, do cholery jasnej! Powinienem zdobywać odznaki i tak zarabiać, ot co! Już nawet nie wspominając gdzie i w jaki sposób. A jednak może wspominając – jako egzekutor i niesławny przestępca z kryminalnej organizacji Yakuza... chociaż nie, ja chyba dołączyłem do rakietowców. Jeden kit. No właśnie! Przecież ja jestem z Teamu Rocket, przecież nie godną dla zawodowego złodzieja rzeczą jest parać się takimi bezwartościowymi pracami – no prawie bezwartościowymi, ale mniejsza - w największej na świecie organizacji, gnoić się w jakimś cholernym posterunku, za psie pieniądze. No przecież, jakby szef się dowiedział, że dorabiam sobie z boku, to własnoręcznie zdarł by ze mnie skórę, plus do tego ugotowałby mnie na wolnym ogniu, a później poszatkował i dał Houndoomom na pożarcie. Co prawda ostatnim razem w ów pracy nie było tak źle, jednakże nie zmienia to faktu, że nie godną rzeczą dla mej osoby, jest paranie się w tego typu pracach. No, ale cóż, potrzebuję kasy, dużej kasy, najlepiej milionów i dotacji z unii. No, ale wracając do tematu, to ostatnio zarobiłem całkiem przyzwoitą kasę - trzysta pięćdziesiąt poke dolarów, więc chyba nie jest tak źle. Nie zmienia to jednak faktu, że powinienem użerać z duchami, widmami, zjawami i demonami wszelkiej maści, chroniąc niewinnych, po czym grzecznie prosić z mieczem w ręku o ich kosztowności i wyposażenie portfela, a nie smażyć kotlety i przypalać wodę dla jakich durnych, nabrzmiałych jak knury, które nawdychały się helu, grubasów i pseudo biznesmenów, którzy w życiu na oczy nie widzieli ciężkiej pracy, a stać ich na stołowanie się w takich restauracjach dzięki łapówką, które na co dzień dostają. Aż mam czasem ochotę napluć im do stuletniego wina i pewnie bym to zrobił jakby nie to, że boję się być przyłapany, a później płacić krocie równe mojej miesięcznej stawce w tym zawodzie. Muszę się niestety ograniczyć do plucia im w żarcie. Eh... cholera, popadam w obłęd.” - myślę, klnąc jak najęty, co jak co, ale zdarzają mi się dni, w których po prostu wstaję lewą nogą. No wybaczcie proszę, ale jak można zachować spokój, jeśli któryś dzień pod rząd kisi się w jakimś tureckim mieście idiotów, wykonując zawody kompletnie niepotrzebne dla mej osoby, dzięki jakiejś organizacji charytatywnej, której nazwy nawet nie pamiętam i pamiętać nie chcę. Czemu? Bo jest organizacją charytatywną, a spośród nich, to trawię jedynie pajacyka. No i może pustą miskę, ale mniejsza...

Kolejny dzień, kolejne wydatki i kolejne potrzeby zdobywania pieniędzy. No bo przecież lenistwo nie jest kopalnią złota. Niestety. Więc ponowny już raz, młody chłopak spojrzał zamglonym, zmęczonym wzrokiem na wyrastający przed nim budynek restauracji, wybudowany w iście greckim stylu. A może to był rzymski? Mniejsza. Duże, drewniane wrota upstrzone żelaznymi ćwiekami, okolone dekorowanym portalem stwarzały nad wyraz potężny widok. Jeśli wierzyć zapiskom na kamiennej płycie, po prawej od dębowych drzwi, była to stara karczma, w której stołowali się najznamienitsi shoguni, a pochodziła z epoki Edo. Eh, czego to ludzie nie wymyślą, aby ściągnąć klientów? Co prawda stwarzała wrażenie starej, wręcz antycznej, ale Ririsu od początku nie wierzył, aby owa biesiadnia pochodziła z tak zamierzchłych czasów. Tym bardziej, że archeologowie czy jak się te demony zwały, skrzętnie rekwirowały tego typu dobra. Ale mniejsza, to już przerabiał setki razy, przechodząc obok tutejszej jadłodajni. „Niech będzie nawet, że to antyczna świątynia Arceusa, w której niegdyś zawarto pokój Suzurański. Kij z tym, dzisiaj tu pracuję i niestety muszę się dostosować.” - pomyślał wyjmując z kieszeni pomięte, krótkie ogłoszenie i równie pomięty list. Ogłoszenie przedstawiało, że poszukują kogoś z minimalnym doświadczeniem kucharskim, aby asystował przy pracy kucharza. Dziwił się ostatnim razem i dziwił się dzisiaj, i jak mu ktoś w cholerę nie wytłumaczy o co chodzi w tej pseudo organizacji charytatywnej, to będzie się dziwił do końca swojego życia. No, ale wracając do listu, to był tam także wypisany adres, numer telefonu i e-mail. Chłopak co prawda nie miał internetu, ale to nie znaczyło, że PC także go nie ma, dzięki czemu udało mu się wysłać e-maila ze zgłoszeniem. Nie czekał długo, już kolejnego dnia odezwali się do niego poprzez list, który – o dziwo – dość szybko został doręczony. Widniały na nim nie do końca równo wypisane znaki, zaś treść brzmiała tak.

Szanowny Panie Ririsu

Związku z Pana ponownym podaniem o pracę w naszej restauracji, jesteśmy gotów Pana przyjąć na staż trwający jeden dzień, czyli na taką długość terminu jaką Pan poprosił, a dokładniej osiem godzin jako, że sprawił się Pan ostatnim razem nadzwyczaj dobrze. Profesją, którą Pan zgłosił jest kucharz i na ten zawód Pana serdecznie przyjmiemy. Prosimy zgłosić się o 7:45, przed otworzeniem restauracji, aby omówić pozostałe kwestie. Związku z akcją PNPL pańskie starania podczas pracy zostaną wycenione przez głównego kucharza restauracji, Pana Matheo Stealmurtha, ale to już Pan wie.

Menedżer Restauracji, A. Gohoman

Cóż, chłopak czuł się lekko połechtany tym, że zwracali się do niego per Pan, tak samo jak ostatnim razem, ale nie miał na tym zbytnio długo rozwodzić, bo czas się spieszył, a on na razie nie. Jeszcze się spóźni. Nie czekając więc długo przekroczył on ów portal znajdując się na terenie sobie nie znanym, czyli w restauracji. Nigdy nie przepadał za stołowaniem się w takowych miejscach, gdyż nie miał co narzekać na jedzenie podawane w Domie. Bywał na stołówkach w PC, ale nigdy w takiej restauracji, jeśli nie liczyć ostatniej tu wizyty. Na dodatek czterogwiazdkowej. Nie no, nie źle trafił. Od razu został złapany przez poczciwego, choć nie starego mężczyznę, którego włosy przyprószone były lekką siwizną. Ririsu człeka tego rozpoznał jako menedżera restauracji, z tym samym, z którym ostatnio miał styczność. Ten bez owijania w bawełnę, kazał mu udać się do kucharza i zacząć wykonywać jego polecenia. Wpierw jednak rzecz jasna umyć dokładnie ręce i przebrać się w fartuch. Kucharz był człowiekiem, który mniej myślał, a więcej robił, co nie było wcale złe, dość szybko go poinstruował co ma zrobić, a zaczął od posiekania, a następnie usmażenia na głębokim tłuszczu cebuli, która miała przybrać brązowy kolor. Było to dość proste, trzeba było tylko uważać, aby się nie poparzyć przez pryskający tłuszcz. Następnym zadaniem było oprawienie ryby i natarcie w nią zioła. To także nie sprawiało mu większych trudności, od najmłodszych lat uczył się jak patroszyć ryby i je przyrządzać w prosty, acz zdrowy i smaczny sposób. Następne co miał uczynić było zrobienie pizzy pod jeszcze czujniejszym okiem kucharza, chłopak miał jedynie odpowiednio ugnieść ciasto, po czym pododawać dodatków pokroju posiekanej szynki, oliwek czy sera. Ogólnie to te kilka godzin było męczące, acz przyjemne. Od najmłodszych lat lubował się w gotowaniu, jednak niezbyt miał wiele sposobności do trenowanie tejże sztuki, jaką była gastronomia. Więc już ów kilak godzin później, wyszedł z restauracji czując miłą ciężkość w portfelu, a także jakiś wpis od tej organizacji charytatywnej, która pogratulowała mu już kilku zaliczonych akcji w pracy. Co jak co, ale świstek może się kiedyś przydać. Na przykład do podcierania dupy.

Okej... xD Daisy w pracy... wow xD masz 70$ xD dodam Ci xD

Siedziałem w domu i zastanawiałem się do jakiej pracy pójść i gdy sięgałem po pilot do telewizora który leżał na stolę obok fotela na którym siedziałem. Przekręcałem kanały w telewizorze aby znajść coś na siebie aż w pewnym momencie na jakimś kanale leciała lekrama restauracji im. tłustego Mareepa, a na końcu reklamy pisało wielkimi literami, że poszukują kelnera. Gdy to zobaczyłem odraz wyłączyłem telewizor i pobiegłem do restauracji jak szalony. Gdy dotarłem pod restaurację spojżałem lekko w góre i ujżałem napis: Restauracja im. tłustego Mareepa. Nie zastanawiając się weszedłem do restauracji i zobaczyłem akurat właściciela, a więc podeszłem do niego i powiedziałem, że zobaczyłem ogłoszenie, że poszukują kelnera i zapytałem czy można mnie zatrudnić. Właściciel powiedział wesoło, że tak i żebym przyszedł jutro o 8:00 rano.
Następnego dnia:
Wstałem o 7:00 i poszedłem wziąć prysznic, a następnie zjadłem śniadanie i poszedłem do pracy. Gdy wszedłem do restauracji, cały personel przywitał mnie gorąco. Po chwili rozeszliśmy się do swoich zajęć. O 9:00 pojawili się pierwsi klienci. Podeszłem do jedno z nich i powiedziałem: Proszę menu. Klient spytał co oferuję do picia. Odpowiedziałem: DO picia oferujemy wytrawne włoskie wino. On odpowiedział: poproszę to wino, na śniadanie kanapki, a na drugie kotlet schabowy z sałatką. Już się robi- powiedziałem nalewając wino i odeszłem do kuchni. Klient prosi kanapki, a na drugie kotlet schabowy z sałatką. Szybko klient jest niecierpliwy. Mówiłem do kucharzy czekając. masz tutaj kanapki i drugie danie. Wziołem na tacę dania i odeszłem do klienta. Doszłem do klienta i podałem mu jedzenie i odeszłem do kolejnego klienta który poprosił szarlotkę z sokiem z pomarańczy. Gdy już przyniesłem mu szarlotkę zawołał mnię mój poprzedni klient i powiedział: Proszę tutaj masz napiwek i wrócę tutaj jutro, bo bardzo podoba m się wasza kuchnia. Zadowolony odeszłem do szatni i przebrałem się, ponieważ moja praca dobiegła końca, a zamnię przyszedł inny kelner. Udałem się do domu.

Nie mając doświadczenia w żadnej innej pracy, a pilnie potrzebując źródła zarobku,  postanowiłam zatrudnić się na stanowisko kucharza na pół etatu. Przygotowywać miała dania kuchni azjatyckiej, i chociaż nigdy nie odbywałam żadnych kursów, gotowałam od dosyć młodego wieku tak więc była pewna że da sobie radę. Tego dnia, miałam za zadanie przyrządzić dość proste danie Tajskie, sałatkę SomTom razem z grillowaną wołowiną i kleistym ryżem. Umyłam dokładnie ręce i związałam włosy. Oczywiście postanowiłam zacząć od mięsa, które robi się najdłużej. Umyłam dokładnie większą porcję wołowiny, i pokroiłam ją w kostkę. Tym sposobem, łatwiej będzie ją można jeść pałeczkami. Użyłam chili, oraz przyprawy do grilla do posypania, po czym wstawiłam mięso do grilla elektrycznego na wysoką temperaturę. W czasie kiedy nasza wołowina będzie się grillować, mamy do zrobienia Sałatkę oraz ryż. Ryż postanawiam zrobić na końcu, gdyż musi być ciepły przy podaniu a boję się go przegotować robiąc inne rzeczy. Obieram więc zieloną papaję, co jest dosyć problematyczne z powodu jej kształtu. Po przekrojeniu na pół, wyrzucam niepotrzebne pestki, a jam owoc trę na tarce na długie cieniutkie paski. W moździerzu ucieram dwie papryczki chilli, mały ząbek czosnku, dwa strączki pokrojonej i ugotowanej zielonej fasolki, oraz przyprażone orzeszki ziemne. Pierwsze dwa składniki muszą być całkowicie starte, tak więc je robię na początku. Reszta musi być tylko lekko pokruszona. Dodaje mieszankę do piski z papają, do czego dolewam półtorej łyżki sosu rybnego, łyżeczkę cukru palmowego oraz dwie łyżki soku z limonki. Dodaję jeszcze łyżeczkę posiekanych, suszonych krewetek i mieszam wszystko razem. Sos rybny z początku ma okropny zapach, jednak po chwili miesza się z resztą składników i zaczyna pachnieć naprawdę przyjemnie. Na sam koniec dodaję pokrojone na pół wiśniowe pomidorki. Zerkam jeszcze na mięso które przez czasz grilluje się, i przewracam je na drugą stronę. Wygląda całkiem nieźle. Zabieram się teraz do gotowania ryżu. Tutaj trzeba bardzo uważać, tym bardziej że restauracja nie jest zaopatrzona w specjalny przyrząd do gotowania go. Garnek musi być przez cały czas przykryty, a czas gotowania musi być idealny. Ryż nie może być twardy albo rozgotowany. Czekam jeszcze pięć minut, i wyjmuję moje mięso. Przekładam je na ozdobny talerz, a obok wykładam sałatkę Som Tom, ozdabiając ją jeszcze limonką oraz całymi papryczkami chilli. Ugotowany ryż kładę na innym, mniejszych półmisku. Danie jest już gotowe, kładę je więc na ladzie i czekam na kelnera z kolejnymi zamówieniami. To może być męczący dzień... ale przynajmniej będę mogła zarobić.