http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Biegłam przed siebie, omijając różne przeszkody napotkane po drodze. Co jakiś czas odgarniałam opadającą na oczy grzywkę. Nie zważałam na bolesne upadki, czy zadrapania, wiedząc, że w tym momencie powinnam wykazać się odwagą i wytrzymałością. Po kilku minutach zatrzymałam się, by chwilę odpocząć.
- Zaczekaj, Satoshi. Nie dam rady... dłużej... biec... - wydusiłam z siebie, padając z hukiem na ziemię. Miałam dość tego wszystkiego, ale wiedziałam, że gdy uciekniemy będzie nam zdecydowanie łatwiej. Zacisnęłam pięści i mówiąc sobie w myślach, że na pewno sobie poradzę, podniosłam się. Kątem oka spojrzałam na przyjaciela.
- Nie ma co, idziemy dalej. - rzekłam zdecydowanym głosem i spokojnym krokiem, kontynuowałam wędrówkę. Cały czas rozglądałam się po okolicy. Niestety, cały czas nie wiedziałam gdzie jesteśmy. Nie wiedziałam do końca co robić, aż nagle do głowy wpadł mi genialny pomysł. Wyjęłam z torby ball z Kibą i rzuciłam nim przed siebie. Gdy spod czerwonej smugi światła wyłonił się mój podopieczny, rzekłam do niego:
- Mały, wiem, że jeszcze się nie poznaliśmy, ale nie mamy teraz czasu. Proszę, wzleć w górę i porozglądaj się po okolicy, po czym znajdź jakieś miejsce, w którym nikt nas nie znajdzie.

Zagłębialiście się coraz to bardziej i bardziej w głąb lasu, powoli tracąc orientację w terenie. Mimo że początkowa okolica była Wam nawet dobrze znana, teraz nie mieliście bladego pojęcia, gdzie się znajdujecie, jak daleki dystans oddziela Was od najbliższej wioski, i w ogóle w którą stronę należałoby pójść, a także, czy wieści o Waszej ucieczce mogły dotrzeć aż tam? Zapewne nie, no bo bez przesady, po co ktoś miałby rozgłaszać na cały region taką na pozór błahą informację? W końcu dzieci giną codziennie na całym świecie, a jednak... wszystko jest możliwe.
Oboje byliście bardzo zziajani, i robiliście gwałtowne wdechy, aby wyrównać swoje tętna, a także chociaż chwilę odpocząć. Jeżeli w ogóle mieliście jakiś ogon, to z pewnością odpadli daleko w tyle. Przed Wami rozpościerał się gęsty zagajnik, z niewielką, wąską ścieżką, prowadzącą przez sam środek tego mrocznego lasu. Cóż, cofać się nie wypada, ale to, co może się czaić tam mogło napawać lękiem.