http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Bastianoo miała wrócić już dawno...
Od kiedy Bastianoo to kobieta? ^^
______________________
Ehh... No dobrze. To co teraz zobaczycie może się wam zdawać dziwne i od razu mówię, nie oglądałam nigdy Fairy Tail, więc mogą się w poniższym tekście znaleźć bzdury kompletne.

Mistrz Gry: W celu zwiększenia swoich zdolności udaliście się na poszukiwania dobrego miejsca na trening. Szliście już dobre 3 godziny, a końca widać nie było. Nagle, przemęczony Panpour padł koło jednego z pobliskich kamieni i zakładając rękę na rękę, powiedział: „PanPanpour!”- co miało znaczyć: „Nogi mnie bolą, dalej nie idę!”. Wprawdzie rozumiałeś kieszonkowego potworka- bo nie ukrywałeś, że czułeś to samo co on- ale wiedziałeś także, że im szybciej znajdziesz odpowiedni obszar do ćwiczeń, tym szybciej opanujesz swoje lodowe moce. W końcu, zmęczenie wygrało. Bezsilnie próbowałeś się jemu sprzeciwić. Żar był okropny, więc nawet bez chwili zastanowienia zdarłeś z siebie koszulkę i wycierając nią czoło, rzuciłeś gdzieś w krzaki. Postanowiłeś zrobić sobie chwilę przerwy. Od tego wszystkiego, zamknąłeś na chwilkę oczy. […] Obudziło cię po chwili jakieś kujnięcie w brzuch. Gdy otworzyłeś swoje zaropiałe oczy, ujrzałeś jakiegoś staruszka dźgającego cię kijkiem. Odruchowo- z nerwów -wrzasnąłeś głośno: „Przecież ja już nie śpię!”. Pan w podeszłym wieku, nie słyszał już tak dobrze, więc był to dla niego normalny ton głosu. Nic sobie więcej z tego nie robiąc odsunął się nieco od ciebie i usiadł gdzieś dalej. Przynajmniej tak ci się wydawało. Gdy w pełni się obudziłeś, zobaczyłeś tego samego staruszka lewitującego w powietrzu! Co jeszcze ciekawsze, używał do tego lodowych mocy!
Gracz: „Że jak? Ten staruszek ma coś wspólnego ze mną?”- powiedziałem sam do siebie- „Może warto by go było spytać oto, czego szukamy? Jak myślisz Panpour?”- powiedziałem do mojego stworka. Potem, zacząłem zastanawiać się jakim cudem ten staruszek używa tak małej ilości mocy do wykonania tak trudnej kombinacji- lewitowania. Poczekałem na decyzję Panpuor’a, a następnie podszedłem do starego pana, prosząc o radę w sprawie swoich mocy i odpowiedniego miejsca na trening.
Mistrz Gry: Panpour był jak najbardziej za. Miał bowiem dość bezsensowej tułaczki. „Wiem po co przyszedłeś…”- orzekł natychmiast człowiek, nawet nie zdążyłeś wypowiedzieć ani jednego słowa-„ Umiesz panować na lodem tak samo jak ja. Twoja technika nie jest jeszcze tak doskonała jak moja. Chciałbyś prosić o poradę… Czyż tak?” . Szczęka sama z siebie ci się otworzyła. „Skąd on wie tyle o mnie?”- to pytanie dręczyło cię przez całą rozmowę-„Przecież nigdy wcześniej mnie nie spotkał! Chyba… raczej…”. Staruszek pogładził się po brodzie i po chwili zastanowienia, orzekł: „Znam pewne miejsce, w którym mógłbyś trochę potrenować. Otoczenie jest idealne dla takich nowicjuszy jak ty!”. „Nowicjuszy? Sam jest nowicjuszem! Nie… W tym przypadku, nie można użyć tego sformułowania”- rozmawiałeś sam z sobą. „Ekhem! Czy można szanownemu panu przerwać?”- spytał się już nieco zirytowany starzec.-„No więc jak już mówiłem, znam takie miejsce. To Jaskinia Lodu. Żeby się do niej dostać trzeba podążać cały czas prosto, tą drogą!”. Co było najdziwniejsze, wskazał ręką ścieżkę, którą tutaj przybyłeś. Czyżbyś coś przeoczył? Mniejsza z tym. Natychmiast ruszyłeś razem z nim do wyznaczonej jaskini. Na miejscu było bardzo zimno, a wnętrze lodowej jaskini wypełnione było- jak sama nazwa wskazuje- lodem.
Gracz: „No pięknie! I po co ja zrywałem tą koszulkę! Tu jest chyba -100 stopni!”- powiedziałem, okrywając się rękami i starając rozgrzać. Po całym ciele chodziły mi ciarki. Jednak, nie zważając na temperaturę postanowiłem zacząć wraz z Panpour’em trening. Zacząłem od chyba najprostszego triku- kuli lodu. Moim zadaniem- jak już się wcześniej umówiliśmy- było zaatakowanie Panpour’a moją mocą. Natomiast on, musiał rozciąć ją Drapaniem. Wykonałem atak z jak największą precyzją, starałem się z całych sił zapanować nad olbrzymią mocą jaka drzemie we mnie- z nadzieją, że kiedyś mi się uda.

Koniec fragmenciku. :3

PS. Ha! Pierwsza! ;*

Łiiiiiiii <3 Trochę humorystyczne, bo taki humor.
Aha, sorry za krótkość odpisów gracza, ale nie jestem w temacie FT
Mistrz Gry:
Kolejny upalny dzień, a ty musisz wędrować po tej jakże cudownej glebie... w towarzystwie jedynego na tym świecie człowieka, który posiadał zadziwiającą umiejętność.
Umiejętność wytrącenia cię z równowagi.
Tak, Gray Fullbuster miał taki słaby punkt.
Natsu szedł z tyłu. "Szedł" jest niezbyt trafnym określeniem - czołgał się wręcz polną dróżką, próbując wybłagać i twego kompana, Panpoura, chociaż o kilka kropel wody.
Ach, naszła cię ochota, by zdzielić idiotę w łepetynę swoją zdjętą koszulą (pytanie zasadnicze - kiedy ty ją zdjąłeś? O.o), jednak nagle rozległ się niepokojący świst broni.
- Gray, uważaj! - krzyknął w tym samym momencie twój kompan, zręcznie podnosząc się z ziemi. Odepchnął cię na bok, wzniecając płomienie. Nie za bardzo wiedziałeś, jaką mają temperaturę, jednak pojedynczy nóż prawie natychmiast się stopił.
Ach, te nagłe ataki na wasze jakże szlachetne osoby!
Gracz:
- Cholercia... - uśmiecham się lekko, stając obok Natsu. Spoglądam na to, co zostało z noża (o ile coś zostało). Próbuję sobie przypomnieć, z której strony nadleciało ostrze... a wtedy.
- No więc co robimy? - zwracam się do kumpla, siląc się na spokój. Mam nadzieję, że jego reakcja będzie pozytywna, co do mojego planu, który ujawnię później.
Mistrz Gry:
- Stopił się cały - mruknął niewyraźnie Natsu, a płomienie nagle zniknęły. Spoglądał ponuro na otaczająca was wysoką trawę... dokładniej precyzując, na południowy wschód...
Jakby tak się zastanowić, to świst nadlatującej broni dochodził właśnie stamtąd.
- Idziemy? - zapytał twój towarzysz i, nie czekając na odpowiedź, rzucił się w tamtym kierunku.
Gracz:
- Głupiś!? - ryknąłem na całe gardło, łapiąc go za włosy. Zapewne będzie się wyrywał czy próbował zrobić coś podobnego, ale to nie moja sprawa. Nie powinien tak się narażać, głupek.
- Musimy wpierw przemyśleć całe zdarzenie, a nie lekkomyślnie podawać się na tacy przeciwnikowi - oznajmiam, siląc się na spokój. - Plan będzie taki, iż wpierw wyślę na rekonesans Panpoura.
Podchodzę do Pokemona i kucam przed nim. Mam szczerą nadzieję, że mnie zrozumie, chociaż on.
- Mały, mamy problem. Sam widziałeś co się stało, więc potrzebuję twej pomocy - zwracam się do wodnego stworka, spoglądając mu prosto w oczy. Pokazuję mu, gdzie jest południowy wschód. - Pokręć się w tej wysokiej trawie, udając dzikiego Pokemona. Jeśli zauważysz jakiegoś podejrzanego człowieka, dasz mi znać, dobrze?