http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Dziekóweczka, biorę, zmykam po mojego Archena  *ślini się w marzeniach* <3

Poszukiwanie skarbów to ciężka praca. Wszystkie te opowieści, o tajemniczych skrzyniach, pojawiających się w skale po kilku pierwszych uderzeniach kilofa można od razu między bajki włożyć. Niestety, w prawdziwym życiu nie tak to wygląda. Tu, aby wykopać wreszcie coś cennego, trzeba w pocie czoła pracować cały dzień, czasem dwa, a innym razem i tydzień, nim wreszcie uda się cokolwiek znaleźć. Uderzenie za uderzeniem - należy zachowywać właściwy rytm by oszczędzać siły. Najlepiej jest liczyć: i raz i dwa i raz i dwa i raz i dwa... I tak ciągle, bez przerwy, raz za razem aż ręce zupełnie opadną z sił. Bowiem kilof jest ciężki i podniesienie go do góry to za każdym razem nie lada wysiłek. A jakby tego było mało, skały są twarde, nieustępliwe i nie dające się tak łatwo zgłębić. Podniesionym już kilofem trzeba w nie jeszcze uderzyć, a siła takiego ciosu potrafi czasem nie zostawić w skalnej ścianie nawet najmniejszej ryski, za to rozejść się nieprzyjemnym mrowieniem po rękach, aż do ramion, czasem do kręgosłupa. To ciężka praca. Zdarza się, że kilof utknie pomiędzy kamieniami i wtedy płacz i zgrzytaj z zębami ale niestety - trzeba go wyciągnąć. I znów siłowanie się, zapieranie nogami, dawanie z siebie wszystkiego aż wreszcie... tak! Udało się, kilof wyciągnięty. Można powrócić do miarowych uderzeń, do piekących mięśni i opadających ze zmęczenia rąk...
Owszem, raz na jakiś czas należy się człowiekowi przerwa. Można wtedy usiąść na zimnych kamieniach, w ciemnej jaskini i przez kilka albo kilkanaście minut złapać oddech. Wyciągnąć coś z plecaka, zjeść, napić się też nie jest głupio. To pomaga odzyskać siły, czasem nawet dobry humor. Tyle że tych przerw nie można wcale robić za często, bo one człowieka rozleniwiają. Po takim odpoczynku jest się czasem bardziej zmęczonym, niż przednim. Po dwóch uderzeniach wydaje się już, że więcej się tego kilofa nie podniesie, że to koniec, że trzeba odpuścić i wracać do domu, zapomnieć o skarbach i przygodach i niech kto inny się męczy z tymi cholernymi skałami! Trzeba od nowa znajdywać w sobie wolę walki, by przezwyciężyć tą pierwszą słabość, ten nieunikniony kryzys wynikający z ludzkiego lenistwa, i by dalej uderzać raz za razem, kopać wciąż głębiej i głębiej, nie poddając się.
Ta praca to wspaniałe ćwiczenie dla ludzkiej wytrwałości i cierpliwości, o mięśniach już nie wspominając oczywiście. Jakże się potem te cechy mogą przydać podczas walki, gdy zarówno siebie jak i pokemona trzeba przekonać, że nie wolno się poddać, że trzeba zacisnąć zęby i przeć dalej i wykrzesać te resztki sił i wygrać, po prostu wygrać. A o ile lepiej smakuje taka wygrana, gdy pokonany został nie tylko przeciwnik, ale i własne słabości! Dla tego smaku warto i walczyć i pocić się w ciemnościach kopalni.
Dlatego też jak najbardziej należy zabierać na poszukiwanie skarbów pokemony. Gdy i one razem ze swoim trenerem pocą się i trudzą, buduje się pomiędzy nimi wspaniała więź oparta na ciężkiej pracy i poświęceniu. Takie poszukiwania to również wspaniały trening poprawiający niezwykle kondycję pokemonów, tak przydatną w walce. Ponadto, gdy pokemon widzi trud i wysiłek swojego trenera, nabiera do niego zaufania i szacunku. Już nie czuje się tym wystawianym niczym tarcza na ciosy i obrażenia, a zaczyna pojmować, że jego siła to atut, który powinien wykorzystywać dla dobra swojego trenera, że pomaganie mu jest czymś właściwym. Taka wspólna praca już niejedną skłóconą parę pokemon-trener uleczyła z takich dolegliwości.
Lecz co jednak najważniejsze, jeśli na to spojrzeć od strony praktycznej, kopanie zawsze prowadzi do odnalezienia jakichś skarbów. Choćby to było co innego, niż sobie życzyliśmy biorąc kilof do ręki, kto wie? Może rzecz którą odnajdziemy bardziej nam się przyda, a los który nam ją podsunął pod ręce wiedział dobrze co robi? Może trener kopiący w poszukiwaniu złota i pieniędzy, choć wpierw zaklnie widząc skamielinę, doceni ożywionego z niej pokemona, gdy ten uratuje mu życie? Nierzadko przecież bogini Fortuna miast słuchać naszych próśb, po swojemu rozdziela dobra i nierzadko obdarowany jeszcze na tym dobrze wychodzi. Inna jednak rzecz, że odnalezienie wymarzonego skarbu też sprawia radość ogromną, nieporównywalną z żadną inną chyba. Dlatego nie dziwota, że i jasnowłosa dziewczyna, kopiąca wytrwale swym kilofem, powtarza w myślach jak mantrę, co pragnęła by dostać i że za każdym razem, gdy ręce jej słabną po silnych uderzeniach, raz po raz wyobraża sobie wyśnionego Archena...

Weeeeeeee! Dziękuję! <3