http://www.pokemon-crystal.aaf.pl

Na początek, dzięki za te dwa upomnienia, którym natychmiast się zajmę ; )
Co do samego opowiadania, to myślę, że będzie to zwykła młodzieżówka. Motyw z rodzicami faktycznie trochę przereklamowany, ale chciał nie chciał, musiał on być napomniany, zatem z góry przepraszam. Nie, zdecydowanie nie przybędzie nikomu żadnych mocy, ani nic takiego ;P Ogólnie cóż mogę Ci powiedzieć...och, a może jednak wstrzymajmy się do dalszych części? Obiecuję, że I rozdział dodam jutro, więc długo czekać nie będziesz musiała, a jestem pewna, że już po tym pierwszym rozdziale będziesz miała z grubsza wyobrażenie fabuły całego opo.
Oraz oczywiście dziękuję za komplementy odnośnie całokształtu :3

Wg. mnie wcale nie piszę jakoś świetnie, wręcz przeciwnie, ale bardzo dziękuję :3
Ach, no i ja tam bardzo chętnie mogłabym pisać kolejne rozdziały i pisać, ale jak nikt nie chce komentować, to mam odczucie, że nikogo to nie obchodzi, więc nie dodaję nowych, no :c


Aale, oto obiecany I rozdział. C:  Trochę mi wyszedł długi, i być może za bardzo monotonny, ale jak sami doskonale wiecie, nie może się za dużo dziać już na dzień dobry, no D:
Enjoy it :3

Rozdział 1

       Jechałam na tyłach ekskluzywnego SUV’a, w towarzystwie kilku przerośniętych facetów w smokingach. Wszyscy siedzieliśmy w ciszy, dzięki czemu mogłam wsłuchać się w cichy warkot silnika. Mimo, że zapewniano mnie, że nic mi nie grozi, a wręcz przeciwnie, nie czułam się zbyt komfortowo w samochodzie napchanym po brzegi testosteronem. Fakt, że ani jeden z tych mężczyzn nie przejawiał oznak życia również nie pomagał.
      Bębniłam mimowolnie palcem w szybę, rozglądając się na boki. Akurat przejeżdżaliśmy mało ruchliwą drogą, biegnącą przez las. Z początku moje serce zaczęło bić nierówno, jednak odprężyłam się  gdy zadzwonił telefon, i mężczyzna po drugiej stronie linii zapewnił, że już niebawem będziemy na miejscu. Powinnam zapewne zdenerwować się jeszcze bardziej, ale miał tak łagodny i szczery głos, że wszystkie moje zmartwienia odeszły na drugi plan i zrelaksowałam się .
        Jakiś kwadrans później SUV zatrzymał się przy masywnej, stalowej bramie. Była na tyle wysoka, że nie byłam w stanie zobaczyć, co się znajduje po drugiej stronie. Przypuszczałam jednak, że będzie to coś w rodzaju bunkra albo hangaru, bo z pewnością nie będzie to 5-gwiazdkowy hotel w środku puszczy. Brama otworzyła się mechanicznie i kierowca ruszył na przód. Minął bramę oraz niewielką budkę, przy której siedziała grupka umięśnionych mężczyzn w mundurach i zatrzymał się.
         Moja obstawa wysiadła, po czym jeden z nich przytrzymał mi drzwi. Skinęłam mu uprzejmie, a następnie zaprowadzili mnie do środka budynku. Na środku korytarza stał mężczyzna – również w garniturze – z lekkim uśmiechem na twarzy. Podszedł do nas i wyciągnął do mnie swoją dłoń.
-  Kevin Dale. – powiedział miękko, a ja zorientowałam się, że to on rozmawiał ze mną przez telefon.
- Rachel Sa.. –
- To już nie jest twoje imię, moja droga. – przerwał mi łagodnie Kevin.
         Spojrzałam na niego zdezorientowana i poczułam jak moje gardło zaciska się. Jak to, to już nie jest moje imię?
- W takim razie… kim jestem? – zapytałam cichym, drżącym głosem, ze wzrokiem  wbitym w podłogę. Czułam, jak łzy zaczynają wypełniać moje oczy, ale odpędziłam je kilkoma stanowczymi mrugnięciami.
- Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. Pozwól za mną. Na pewno zmęczyłaś się podróżą. – powiedział, i ujął mnie pod łokieć. Skinął mężczyznom stojącym dookoła mnie i skierowaliśmy się w głąb korytarzu. – Chociaż zapewne nie tylko podróżą. – dodał cicho, gdy zostaliśmy sami.
      Kevin poprowadził mnie do niewielkich, ciemno-szarych drzwi. Za pomocą karty magnetycznej otworzył je, i przepuścił mnie pierwszą. Wnętrze tego pokoju nie było wytworne ani kosztowne. Właściwie, można by powiedzieć, że zostało zaprojektowane z myślą o prostocie. Jedno łóżko, obok którego stała mała drewniana komoda z kilkoma książkami, szafa w rogu pokoju i małe drzwi, zapewne prowadzące do łazienki. Nie, żeby mi to przeszkadzało – w tym momencie nic mnie nie obchodziło.
- To będzie twój pokój przez najbliższy czas. Jak się zaadaptujesz, zmienimy ci miejsce zamieszkania i będziesz mogła zacząć wszystko od nowa. – wyjaśnił pan Dale, pocierając czoło w wyraźnym geście zmęczenia.
     Usiadłam bez słowa na brzegu łóżka i przyjrzałam się mojemu opiekunowi. Był średniego wzrostu, dobrze zbudowanym mężczyzną. Co prawda na jego twarzy zaczynały się pojawiać zmarszczki, które otaczały jego szare oczy, a w jego ruchach dało się wyczuć zmęczenie i rezygnację. Miał ciemno brązowe, lekko kręcone włosy, które bezwładnie opadały mu na czoło, przez co wyglądał niemal chłopięco, co było niezwykle zabawne, zważywszy na fakt, że był zdecydowanie po pięćdziesiątce.
- Chciałabyś mnie o coś zapytać?
        Podniosłam wzrok, słysząc to pytanie. Normalnie pewnie roześmiałabym się, albo odpowiedziała z sarkazmem, ale tak naprawdę chyba nic nie pozostało ze starej mnie. Dodatkowo, faktycznie miałam masę pytań, co również bardzo rzadko mi się zdarzało wcześniej.
     Wzięłam głęboki wdech i zacisnęłam dłonie po bokach w pięści.
- Co ze mną będzie? – było to pierwsze pytanie, jakie mi przyszło na myśl, i chyba najważniejsze.
     W pokoju zapanowała cisza. Słyszałam swój oddech, drżący, płytki, jakbym właśnie przebiegła nie wiadomo ile kilometrów. Odważyłam się zerknąć na Kevina aby sprawdzić, czy go zdziwiłam? Zdenerwowałam? Wyraz twarzy miał zasmucony, wzrok zamglony wspomnieniami, jednak szybko zamrugał i spojrzał na mnie.
- Otrzymasz nową tożsamość i będziesz żyć tak, jak żyłaś wcześniej. – oznajmił bezbarwnym tonem. Na powrót przyodział maskę obojętności przez co poczułam, jak wzbiera we mnie gniew.
- Jak dawniej? – zapytałam podniesionym tonem, po czym roześmiałam się, bynajmniej nie wesoło. – Nic już nie będzie jak dawniej. Moi rodzice nie żyją! Tam gdzieś na zewnątrz mordercy mojej rodziny siedzą sobie przed telewizorami, albo szykują się na kolejny atak, a ty stoisz tu spokojnie i udajesz, że wszystko jest w porządku! – krzyknęłam, czując, jak łzy spływają mi po policzkach. Ręce zaczęły mi się trząść, jednak ja jeszcze nie skończyłam. – Nie chcę tak żyć. Ty nawet nie wyobrażasz sobie, jak to jest stracić każdego, kogo się kochało, każdego na kim ci zależało. Zostałam sama, nie mam pieniędzy, żeby przeżyć, nie mam nic. – dodałam, łamiącym się głosem.
- Nie to miałem na myśli. I doskonale wiem, jak się czujesz. – odpowiedział ostro Kevin spoglądając na nie spod przymrużonych powiek. – Wiem, że w ciągu 24 godzin wiele przeszłaś i obecnie nie jesteś w stanie racjonalnie myśleć. Jesteś roztrzęsiona i zagubiona, i rozumiem to. Wiedz jednak, że tutaj nikt nie toleruje takich napadów histerii. Odpocznij, prześpij się, uporządkuj wszystko. Później przyjdę do ciebie i wszystko sobie wyjaśnimy. – burknął nieco łagodniejszym tonem i wyszedł.     
     Otarłam policzki i wzięłam kilka uspokajających oddechów.
     W głowie nadal pobrzmiewały mi słowa pana Dale’a.  Że niby wie, co przeszłam? Tak, jasne. Poza tym, zdecydowanie nie było u mnie problemem racjonalne myślenie.  Mam zaledwie 16 lat, czego on się spodziewał? Że będę wesoło podskakiwać jak małe, głupie dziecko? Zdecydowanie nie. Przeszłam za wiele, aby teraz ukazywać beztroskę.
       Potrząsnęłam głową, która zaczynała boleśnie pulsować. Nie czas teraz na takie rozważania – pomyślałam, powtarzając słowa Kevina. Mimo, iż zamieniłam z nim niewiele słów, a dodatkowo praktycznie nic o nim nie wiem, czułam, że mogę mu ufać. Może i zachowywał się względem mnie dość chłodno i obojętnie, ale byłam pewna, że pod tą fasadą zimnego opiekuna czai się porządny, uprzejmy mężczyzna.
      Zamknęłam oczy i położyłam się na łóżku, cofając się w czasie do wydarzeń z poprzedniej nocy. Klub, głośna, dudniąca muzyka wypełniająca całe otoczenie, moi rodzice i ja. Później ni stąd ni zowąd rozpętał się chaos. Szkło latało w powietrzu tak jak i pociski, ludzie krzyczeli i biegali, przepychając się nawzajem. Upadając na podłogę odczołgałam się w stronę baru, już w połowie zdemolowanego. Schowałam się pod ladą i modliłam, aby to wszystko minęło, aby ci ludzie sobie poszli i zostawili to miejsce w spokoju. Oczywiście nic takiego się nie wydarzyło, z wyjątkiem śmierci mojej rodziny.
      Przekręciłam się na bok i zacisnęłam powieki. Nie mogę wiecznie wspominać tej tragedii. Będzie ciężko i zdecydowanie wszystko ulegnie diametralnej zmianie, ale nie poddam się. Moi rodzice chcieliby, abym walczyła, i tak też uczynię. Nie zmienię się w pustą skorupę bez uczuć.
      Z tym postanowieniem wychyliłam się z łóżka i sięgnęłam po pierwszą lepszą książkę, leżącą na komodzie. Okazało się, iż była to powieść fantastyczno-naukowa o ludziach, którzy badali zdolność porozumiewania się między delfinami, gdzieś na Wielkiej Rafie Koralowej. Nigdy nie byłam fanką takich gatunków, jednak na przekór sobie zaczęłam czytać ten tomik.
       Nagle usłyszałam ciche pukanie do moich drzwi. Zamknęłam zdziwiona książkę i odłożyłam ją na blat. Wstałam i przeciągnęłam się, zerkając z niedowierzaniem na zegarek na mojej dłoni. Czytałam przez ponad 4 godziny! Zapewne nadal wzdychałabym nad moim dziwnym przypadkiem, ale pukanie rozległo się ponownie. Czym prędzej sięgnęłam po klamkę i nacisnęłam ją, wpuszczając promienie światła z korytarzu do mojego zaciemnionego pokoiku.
        W progu stał Kevin, z dłońmi wciśniętymi w kieszenie. Przyjrzałam mu się dokładnie od góry do dołu. Zmienił swoje ubrania z garnituru na coś bardziej codziennego – wygodne, ciemne spodnie oraz sweter w serek. Przyglądał mi się badawczo.
- W czymś mogę pomóc? – spytałam uprzejmie, spotykając się z nim wzrokiem.
- Istotnie. Chciałbym, żebyś porozmawiała z szefową, która cię wprowadzi, a później ja dokończę prezentację. – powiedział swoim zwykłym, poważnym tonem.
       W zamyśleniu zerknęłam na mój lekko pognieciony T-shirt i sprawne jeansy. Zapewne powinnam udać się na takie spotkanie w czymś bardziej formalnym, ale nie bardzo miałam w co się przebrać. Zagryzłam wargę w lekkim zażenowaniu.
- Tym się nie przejmuj. Wyglądasz świetnie. – rzucił Kevin, jakby czytał mi w myślach. Co jak co, ale zdecydowanie mi tym pomógł, oraz dodatkowo polubiłam go jeszcze bardziej. Przez chwilę nawet przypominał mi mojego tatę, który bez słów potrafił czytać ze mnie jak z otwartej księgi. Zanim jednak łzy mogły znów wypełnić moje oczy, szybko zamrugałam, odganiając te wspomnienia. – A teraz pozwól za mną. – oznajmił pan Dale, zupełnie nieświadomy mojej wewnętrznej rozterki.
       Skinęłam głową, i wyszłam z pokoju, zamykając drzwi. Kevin poprowadził mnie przez cały korytarz, aż do niewielkich drzwi. Za nimi znajdowało się małe pomieszczenie, charakterystycznie obłożone, które – ku o jakże wielkiemu zdziwieniu – okazało się windą. Na tarczy były numerki od – 5 do 15. Kevin przycisnął numerek 10, po czym winda z cichym brzękiem ruszyła.
       Zdezorientowana jak i zaciekawiona zerknęłam na mojego towarzysza.
- Co się znajduje na piętrach poniżej 0? – zapytałam cicho.
- Laboratoria, przede wszystkim oraz kilka biur pracowników.
- Laboratoria?
- Przecież mówię.
- Po co wam tutaj laboratoria? I w ogóle gdzie ja jestem? – na wpół szepnęłam na wpół pisnęłam. Tak właściwie nie bardzo interesowało mnie moja obecna lokalizacja, a nawet otaczający mnie ludzie. Było mi wszystko jedno. I ta myśl zmroziła mi krew w żyłach. Równie dobrze mogłabym być przetrzymywana w jakiejś kwaterze zabójców moich rodziców, a i tak nic bym nie mogła z tym fantem zrobić.
    Wzdrygnęłam się.
-  Jesteśmy tajną organizacją, dbającą o bezpieczeństwo naszych obywateli. Nie musisz się niczego obawiać. – wyjaśnił spokojnie Kevin, faktycznie mnie uspokajając.
- Coś jak świadkowie koronni? – zażartowałam.
- Dokładnie tak. Z tym, że my jesteśmy jeszcze bardziej…. ach, skryci. Oraz skuteczniejsi. – powiedział miękko Kevin, i posłał mi lekki uśmiech.
         Chciałam się go zapytać, czymże sobie zasłużyłam na aż takie wyróżnienie oraz ochronę, ale winda właśnie stanęła, ukazując nam prosty, pomalowany na szaro hol, prowadzący do ogromnych, masywnych, dwuskrzydłowych drzwi. Bez zadawania zbędnych pytań wiedziałam, że to biuro szefowej tegoż miejsca.
        Przeszliśmy w ciszy przez hol. Już miałam nacisnąć na klamkę, gdy Kevin złapał mnie delikatnie za ramię.
- Bądź miła i postaraj się nie wybuchać tak, jak w rozmowie ze mną. – poradził uprzejmie.
- Już się otrząsnęłam. Przynajmniej na razie będę spokojna. – zapewniłam z krzywym uśmiechem.
       Pan Dale pokręcił głową z rozbawieniem i pchnął ogromne drzwi.
        Wystrój zdecydowanie robił wrażenie. Samo biuro było ogromnym pomieszczeniem, z wielkimi oknami, przysłoniętymi ciemno zielonymi zasłonami. Pod ścianą stało ogromne, machoniowe biurko, całe pokryte licznymi papierami. Znajdował się również na nim niewielki laptop, przy którym obecnie pracowała blond włosa kobieta.
        Na dźwięk otwieranych drzwi uniosła wzrok znad komputera i spojrzała na Kevina, po czym przeniosła swój kalkulujący wzrok na mnie. W jej oczach widać było inteligencję i przebiegłość. Zlustrowała mnie całą, i skrzywiła lekko gdy przyjrzała się dokładniej moim spodniom, które nie jedno przeszły.
         Bez słowa odepchnęła się od biurka i wstała. Teraz mogłam się jej lepiej przyjrzeć. Miała krótkie siwo-blond włosy, kończące się przy uszach. Ubrana była w ciemno fioletowy komplet: buty na lekkim obcasie, prosta spódnica do kolan oraz ciemny żakiet. Dałabym jej około pięćdziesięciu paru lat, a może nawet i sześćdziesiąt. O dziwo, gdy tak na nią spoglądałam nie poczułam tej sympatii, jaką czułam w stosunku do Kevina.
- Witaj moja droga.  Jestem Evelyn Harshville. – powiedziała matowym tonem i wyciągnęła w moją stronę swoją drobną dłoń.
          Nie paliłam się, aby jej dotykać, ale wiedziałam, że pewnych rzeczy – choćby się nie chciało – robić nie wypada. Tak więc nie mogłam jej zignorować i najdelikatniej potrząsnęłam jej kościstą ręką.
- Ja…- zaczęłam, nie do końca pewna, co powinnam powiedzieć. W końcu Kevin mówił, że już nie nazywam się Rachel Senark. Postanowiłam powiedzieć jej cóż, prawdę. – Wcześniej nazywałam się Rachel Senark, ale teraz nie sądzę, aby tak było. – bąknęłam zażenowana.
        Kobieta roześmiała się, ale nie był to przyjemny dźwięk. Machnęła lekceważąco dłonią w moim kierunku i cofnęła się do biura.
- Kevin, zabierz ją na zmianę charakteryzacji, a potem wypełnij z nią odpowiednie formularze. Gdy wszystko będzie załatwione podeślij mi ją. – powiedziała na powrót zachrypniętym głosem i zaczęła stukać na klawiaturze. Cóż, mniej subtelnego odprawienia jeszcze nie doświadczyłam. W tym też momencie wiedziałam, że nie będzie ono moim ostatnim.
          Kevin bez słowa wyprowadził mnie z biura pani Harshville i poprowadził w stronę windy. Znowu.
- Urocza z niej kobieta. – powiedziałam sucho.
- Evelyn ma trudny charakter. Zresztą i tak teraz była nader miła. – odpowiedział Kevin ze znużeniem.
       Skoro tak… Może jakoś przemogę tą niechęć. Zresztą, nie to obecnie zaprzątało mi myśli.
- Na jaką charakteryzację? I co będziemy wypełniać? – zapytałam podejrzliwie.
      Kevin spojrzał na mnie z rozbawieniem, irytacją oraz lekkim smutkiem. Nie wiem czemu, ale ta kombinacja mnie przeraziła, oczywiście prawdziwą bombą było to, co powiedział potem.
- Moja droga, czas stworzyć nową ciebie.

Ostatnio edytowany przez Itaschi (2012-06-11 19:29:03)

Dziękujeeeeem *____* Poważnie,  bardzo mi tym pomagasz noi noi cieszę się, że się wciągasz i Ci się podoba ; d. Ogólnie myślę, że spokojnie jutro dodam 2 rozdział, tym razem może trochę krótszy, przez co będę w stanie dodawać kolejne rozdziały ździebko szybciej ; ). Nadal czekam na dalsze komentarze, no. D:

Ostatnio edytowany przez Itaschi (2012-06-11 19:32:13)

Więc tak
Długość - Spoko.
Ciekawość - Spoko.
Błędy - No, parę było, ale nie czepiajmy się szczegółów, każdemu mogą się trafić
Wciąglaność - Spoko
Ogółem - 8/10 czyli będę czytał dalej

dobra, co do błędów to trzy razy inaczej odmieniłaś słowo Tanya xD. Pierw napisałaś Tany'i, potem Tani, a potem Tanyi xD. No i nieswojo piszemy razem C:. Co do tekstu to nie mam zastrzeżeń znowu C:. Piszesz bardzo ładnie, acz czekam aż się akcja rozkręci ^^. Pisz, pisz C: